Eindelijk ben ik in Albanië. Eén van de landen waar we werken en waar ik nog niet eerder ben geweest. Nu staat alleen Oekraïne, om voor de hand liggende redenen, nog open op mijn lijstje met te bezoeken landen voor Mission Possible. Op de eerste rotonde vanaf het vliegveld staat een meer dan levensgroot beeld van Moeder Theresa. Zij is Albanese. Ze staat in een zegende houding. Bijzonder om nu in haar geboorteland te zijn. Ik denk vaak aan haar uitspraken en levenslessen.
Een uurtje later zit ik aan tafel. Het is een fijn weerzien met de collega’s uit Amerika, Finland en Zweden. Maar waar ik echt naar uitgekeken heb is de kennismaking met het Albanese team. Ik herken hun gezichten van de foto’s en verhalen. Wat heerlijk om in het echt kennis te kunnen maken!
Na het eten ga ik even bij Leah (niet haar echte naam) zitten. Zij is vanaf kinds af betrokken bij Mission Possible. Nu is ze 21 jaar. Ze kwam eerst naar onze bibliotheek, daarna sloot ze ook aan bij de kinderbijbelclub. Ze vertelt me dat ze al jarenlang elke dag na schooltijd naar het Mission Possible wijkcentrum in Bathore komt. Toen ze oud genoeg was voor de jongerengroep ging ze daarheen, en bleef ze daarnaast helpen bij de kinderen.
Leah komt uit een gezin van vier. Vader, moeder en een broertje. Ze is opgegroeid als moslima. Haar grootvader is een strenge moslim. Ze vertelt me opgewekt dat ze door het Mission Possible project in deze wijk tot geloof is gekomen. Ze lacht veel en is vrolijk. Als ik doorvraag naar wat dat betekent voor haar en haar familie valt ze een paar seconden stil. Ze slaat haar ogen neer. Dan kijkt ze me serieus aan: ‘Mijn familie weet niet dat ik een christen ben. Ik kan het ze niet vertellen.’ Direct daarna verschijnt de twinkeling weer in haar ogen. ‘Heb ik al vertelt dat ik op 9 juni wordt gedoopt? Ik heb de keuze voor Jezus gemaakt en nu ik volwassen ben wil ik ook gedoopt worden. Met of zonder de zegen van mijn familie.’ Ze babbelt verder over dat ze in de rivier wordt gedoopt en dat een vriendin van de kerk dan ook wordt gedoopt. Ondertussen dwalen mijn gedachten een beetje af. Geloven zonder dat je familie het weet. Hoe moet dat voor haar zijn?
Kinderbijbelclub Albanië
Sinds een klein jaar leidt Leah de kindergroep. De volgende dag ben ik bij haar in de groep op bezoek. Er zijn 26 kinderen gekomen. Het is een roezemoes van geluid. Het is duidelijk dat de kinderen dol op haar zijn. Het ene na het andere verhaal wordt aan Leah vertelt en kleine armpjes klampen zich aan haar vast. Er worden liedjes gezongen, er wordt huiswerk opgezegd, er wordt een mooi verhaal vertelt. Als vrouwen van Mission Possible Internationaal zingen we samen met de kinderen het lied ‘Maak groot onze God’. Iedereen zingt in zijn eigen taal. Ik hoor naast me Fins, Engels, Zweeds en Albanees. De kinderen doen enthousiast mee.
De buiten speel spelletjes worden geleid door het broertje (15 jaar) van Leah. Ook hij is dagelijks op het centrum te vinden. Thuis is er niemand, hun ouders zijn aan het werk en Leah is hier. Hij is dan na school liever hier en heeft een goede band met Gjergi, de directeur van Mission Possible Albanië. Ze vertrouwt me toe dat hij haar niet zal verraden, als is hij wel bang voor wat er gaat gebeuren als hun ouders erachter komen dat Leah tot geloof is gekomen.
Leah en Gerande wandelen een stukje samen op
Als we even later naar haar huis lopen, vertelt ze me meer: ‘Ik heb de Bijbelapp op mijn telefoon staan, ergens achteraan. Mijn ouders kijken nooit in mijn telefoon. En ik heb een Bijbel op het centrum. Daar kan ik rustig in lezen, in de bibliotheek. En als ik naar de kerk ga, roep ik dat ik naar een vriend ga.’
Ik ben diep onder de indruk van de onverschrokken houding van Leah. Zo jong, vrolijk en open. Zo vastberaden. Ze is bezorgd over hoe alles zal gaan als haar ouders erachter komen, en de rest van de familie. Maar ze is niet bang. Ze vertrouwt helemaal op Jezus. De rest van de tijd dat ik in Albanië ben, trekt ze met ons op. Ze loopt rond met de baby van Gjergi en Marinella in haar armen, wandelt mee naar het mooie uitzicht punt op de heuvel van Kluje en eet elke maaltijd met ons mee. Ze helpt me met souvenirs kopen en onderhandelt in het Albanees voor me.
Als we twee dagen later afscheid nemen, moet ze een beetje huilen. We bidden voor haar. En ik geef haar een dikke knuffel. Het voelt alsof ik een zusje achter moet laten. Ze blijft door mijn hoofd spoken.
Terwijl ik thuis het verhaal van Leah vertel, vraagt Kees, mijn man: ‘Heeft ze wel een netwerk? Wie helpt haar nu verder?’ In gedachten zie ik de lieve gezichten van Mimosa, Marinella en Gjergi voor me. Het team van Mission Possible Albanië. Ja ze heeft een familie. De Mission Possible familie. En bovenaan mijn gebedslijst schrijf ik haar naam. 9 juni zal ze worden gedoopt. Bid je mee voor haar en haar familie? Voor haar broertje? En voor het team van Mission Possible Albanië?
In verband met de gevoeligheden in dit project gebruiken we niet Leah’s echte naam en publiceren we geen foto van haar.
