“Het gaat goed, zolang er maar geen oorlog uitbreekt” is het antwoord van Esther als ik haar vraag hoe het gaat. Esther geeft leiding aan het programma in Berd, een plaats in het Noordoosten van Armenië vlakbij de grens met Azerbeidzjan. “Afgelopen week was er weer een schietincident waarbij vier soldaten zijn omgekomen. Elke keer als zoiets gebeurt raken we in de stress en zijn we bang dat het weer oorlog wordt.”
Samen met haar man is Esther een paar jaar geleden verhuisd vanuit Jerevan naar een dorpje vlakbij Berd. En dat is bijzonder, want de meeste mensen proberen de regio juist te verlaten. Er is veel werkloosheid, weinig goede vooruitzichten en de constante dreiging van oorlog helpt ook niet mee. “Het is jammer dat veel mensen wegtrekken, want deze regio heeft veel potentie. De natuur is prachtig. Wij hebben de eerste Bed&Breakfast in de regio geopend. Nu zijn er gelukkig al meer. Als er aanbod is komen de toeristen vanzelf.”
De naschoolse opvang in Berd
Vorig jaar is het nieuwe gebouw voor de buitenschoolse opvang in Berd geopend. Nu komen er dagelijks dertig kinderen naar de opvang. Op haar kantoor vertelt Esther over de situatie waarin deze kinderen opgroeien. En dat is armoe troef. Van elk gezin heeft ze een dossier. “Deze gezinnen zijn in samenwerking met Sociale Zaken van de gemeente geselecteerd. Al deze gezinnen hebben grote problemen. Vaak niet alleen werkloosheid, maar ook ziekte en psychische problematiek. Ouders zijn niet in staat om hun kinderen een goede toekomst te geven. Op onze opvang leren wij de kinderen te dromen en geven we ze de tools om deze dromen na te jagen. Goed onderwijs is een sleutel tot een betere toekomst.”
Later ga ik samen met Esther op bezoek en zie ik met eigen ogen hoe de levensomstandigheden van deze gezinnen zijn.
Voor het ongeluk geboren
Het gezin Ghazaryan lijkt wel voor het ongeluk geboren te zijn. Met z’n zevenen wonen ze in een huisje aan een ongeasfalteerde straat. Opa, oma, oom, vader, moeder, zoon en dochter. Het huis is klein en in een slechte staat. Voor de ouders is er geen aparte slaapkamer.
Opa ligt met rugklachten op de bank. Hij is ruim 40 jaar vrachtwagen chauffeur geweest. Zijn pensioen, het stabiele inkomen van het gezin, bedraagt 36.000 Dram, iets meer dan 80 Euro. Oma moet nog 2 jaren wachten op haar pensioen. De oom is met psychische problemen uit de oorlog gekomen. Soms reageert hij agressief wat een slechte invloed op de kinderen heeft. De vader hebben ze afgelopen week naar het ziekenhuis gebracht. Hij moet worden geopereerd aan zijn rug. Vast werk had hij niet. Soms werkte hij in een groentehandel. Maar dat is nu niet meer mogelijk. Moeder is een tijdje terug tijdens appels plukken uit een boom gevallen. Daardoor is ze invalide geworden en kan ze niet meer werken. Haar zoontje Erik is aangereden door een auto. Gelukkig heeft dat geen ernstige gevolgen gehad al heeft hij wel in het ziekenhuis gelegen. Alvard, de dochter van zeven bezoekt de buitenschoolse opvang. Esther verteld dat zonder hulp dit gezin niet rond kan komen. Daarom is Erik opgenomen in een financieel adoptieprogramma en krijgt het gezin voedselproducten.
Het gezin Ghazaryan met links Esther
Niet meer in het leger
Zara
Een paar straten verderop woont het gezin van Zara in flatgebouw op de 5e verdieping. Haar gezicht is getekend door de dagelijkse zorgen. Maar als ik haar vraag hoe ze in Berd terecht is gekomen breekt een glimlach door. “De liefde.” zegt ze. “Mijn man is hier geboren”. Samen hebben ze drie zoons. Haar taalstudie in Jerevan heeft ze destijds niet afkunnen ronden. Ze raakte verlamt en kan haar been en arm niet goed gebruiken.
Ook de man van Zara heeft geen vast werk. “In Berd kun je alleen vast werk krijgen in het leger. Dan moet je de grens bewaken. Dat is 15 dagen op en 15 dag af. Mijn man heeft dat een tijdje gedaan maar wil dat niet meer. Hij wil bij zijn gezin zijn. Nu doet hij her en der klusjes. Dat levert maandelijks zo’n 40.000 Dram (90 Euro) op. Ik heb een invalide pensioen van 37.000 Dram (85 Euro). Alleen voor voedsel hebben we elke maand 70.000 Dram nodig. Gelukkig hoeven we niet te huren. Dit appartement was een erfenis van mijn schoonouders. Wij zijn heel dankbaar dat onze zoon Harutyun de buitenschoolse opvang mag bezoeken.“
De impact van de naschoolse opvang
“De opvoedingsvaardigheden van deze ouders schieten tekort” vertelt Esther als we weer op haar kantoor zijn. “Zonder onze hulp gaan deze kinderen geen goede toekomst tegemoet. We proberen zowel ouders als de kinderen te helpen. We hebben een psycholoog in dienst. En kinderen bloeien hier op.”
Vijf jaar geleden was ik voor het eerst in Berd. Daar ontmoette ik een bewogen team van de Evangelische kerk dat zich het lot aantrok van kinderen uit arme gezinnen. Met de bouw en de opzet van de buitenschoolse opvang is hun droom werkelijkheid geworden.
Iedereen die hier bij betrokken is geweest; hartelijk dank!
