Ondertussen in Armenië
“Hoi Bert, goed dat je appt! We voelen ons verslagen. Op dit moment hebben we geen tekort aan voedsel of aan onderdak. Dit lukt goed om lokaal op te vangen. Ik maak me wel zorgen over de komende winter. De mensen die gevlucht zijn, hebben niet zoveel mee kunnen nemen. Ik vraag me af of er voldoende warme kleding is. En misschien is er brandhout nodig. Groeten Albert”
Ik ben in mijn hoofd al aan het rekenen. Albert is van Mission Possible Armenië. Wat hebben we nog aan algemene middelen liggen? Kunnen we wat vrijmaken voor hulp voor Armenië komende winter? In Oekraïne is de nood ook al hoog en we zitten middenin het klaarmaken van een wintertransport. Eerst maar eens alles op een rijtje zetten.
Mission Possible Nederland is werkzaam in Armenië. We hebben een aantal projecten in het land zelf, werken samen met andere hulporganisaties en ondersteunen een project in de enclave Nagorno Karabach. Daar draait een dagopvangprogramma, onder leiding van Anahit. Als ik op bij één van de medewerkers op de facebook kijk, zie ik een laatste foto van de dagopvang. Hij schrijft erbij: “De lunch in alle haast achtergelaten: Heer, geef deze kinderen dagelijks het brood dat ze nodig hebben en wilt U ze veilig houden?” Het lukt me nu niet om contact te krijgen met Anahit. Ze zal druk bezig zijn met het voorbereiden van haar vertrek en het vertrek van de kinderen en de families die we helpen. Haar laatste bericht naar mij is: “Hoi Bert, overal om ons heen is oorlog. We zitten in de kelder. Bidt voor ons.”
Nune
Toen ik in 2020 op bezoek was in verband met de oorlog, ontmoette ik Nune. Zij was gevlucht voor de gevechten en verbleef in een hotelkamer. Na de oorlog is ze teruggegaan naar Stepanakert. Ik app regelmatig met haar.
Bert met Nune, 2021
Bert: Hallo Nune, ik volg het nieuws en kan me niet voorstellen wat jij en de mensen van Artsakh moeten doormaken.
Nune: Bert, je weet niet hoeveel pijn het doet. Mijn zoon was omsingeld, met moeite werd hij gered. En nu moeten we het Moederland verlaten, ons familiehuis en de graven van onze familieleden 😪😪😪
Dit is een catastrofe, een verschrikking!
Bert: Wat ga je doen? Wat zijn jouw plannen voor de komende dagen?
Ben je nu in Stepanakert?
Nune: We vertrekken hier over een half uur. We gaan de leegte in, we weten niet waar, hoe of wat.
Bert: Heb je eigen vervoer of wordt dit voor je geregeld? Kan je spullen meenemen?
Nune: We hebben geen eigen auto, we reizen met familie en we kunnen maar één tas meenemen.
Bert: Ik heb medelijden met je en ik voel me machteloos. Het enige wat ik kan doen is voor je bidden.
Nune: Bedankt. Je bent een goed mens.
Bert: Hou contact en als het lukt, hou mij op de hoogte.
Nune: OK. Bedankt 🙏🙏🙏
Evacuaties
Ondertussen bel ik ook met Aren, onze collega bij AMAA, de organisatie waarmee we nauw mee samen werken. Hij vertelt me dat in Armenië alle locaties waar onze organisaties vakantie kampen organiseren klaargemaakt worden voor de opvang van vluchtelingen. De bedden worden opgemaakt en de keuken wordt van verse voorraad voorzien. Ook Aren maakt zich zorgen over de gevolgen op lange termijn. De eerste hulpverlening wordt goed opgepakt door de Armeniërs zelf. Ze hebben inmiddels ervaring door de oorlog in 2020. Maar deze situatie lis wezenlijk anders. Toen kon een deel van de mensen na een paar maanden weer terug. Nu lijkt het erop dat dat niet kan.
Bert met Aren op huisbezoek in Artsakh, 2021
Toekomst
Als Mission Possible Nederland zeggen we toe dat we gaan helpen de komende winter. We stellen budget beschikbaar. Via fondsen en onze achterban hopen we financiële steun te ontvangen. Daarbij weten we, vanuit het verleden, dat God ons zal geven wat we nodig hebben.
