Door Anita Aalvanger.
Persoonlijk heb ik al tientallen jaren een band met Bert. Hij is de broer van mijn schoonzus. Zijn werk in Rusland en Oekraïne, voor toentertijd Dorcas, en de oprichting van Mission Possible heb ik altijd met veel interesse gevolgd. Samen met mijn gezin hebben we het werk financieel en in gebed ondersteund.
Anita met babyboxen in Dobromirka
Toen ik in onze kerkelijke gemeente in de zendingscommissie kwam, hebben we als commissie besloten om een organisatie en een project te ‘adopteren’ en daar gericht actie voor te voeren. Zo willen we de betrokkenheid van de kerkleden vergroten en zending en diaconie bij elkaar brengen. We hebben gekozen voor het babybox programma van Mission Possible.
Halverwege maart krijg ik de kans om mee te gaan op reis naar Bulgarije en het programma van dichtbij te bekijken. Een kans die ik met beide handen aangrijp. Al zoveel gelezen, gehoord en gezien over dit werk. De 27 babyboxen die we als gemeente hebben gespaard, hebben we in elkaar gezet en uitgedeeld in de dorpen waar het project actief is. Een onvergetelijke ervaring!
Slatina
Anita in Slatina
Bij aankomst in het eerste dorp, Slatina, sta ik al snel met tranen in mijn ogen. Ondanks dat ik best wel wat weet van het werk, en veel foto’s heb gezien, is de werkelijkheid overweldigend. Het ruikt zoals ik nog nooit iets heb geroken. De armoede is zo ontzettend zichtbaar, overal waar je kijkt. De kinderen zijn vies, tegelijkertijd stralen hun ogen. Ze bedelen om aandacht en om een aai. De kleine Maria loopt naar een bak water en wast haar handjes. Daarna pakt ze mijn hand, om hem niet meer los te laten. Ze probeert onopvallend aan mijn kleren te ruiken. Ik zing liedjes met haar en met de andere kinderen. ‘Papagaaitje leef je nog’ kennen ze allemaal, ia-deja-poef. We hebben het gezellig samen. Met niks. Als één van de meisjes vlak bij mij lacht, zie ik dat ze al haar tanden mist. Haar naam is Nita.
Ik mag mee op huisbezoek, samen met een Bulgaarse medewerker van Mission Possible. In het kleine, bedompte, huisje, ontmoet ik Donka. Een oma van 37 jaar. Ze is twee jaar geleden weduwe geworden. Haar man, een fijne man en goede vader, is overleden aan een auto-immuunziekte. Als ik om me heen kijk, begrijp ik dat. Het is onmogelijk om hier hygiënisch te leven. Donka bleef achter met 11 kinderen, en inmiddels zijn daar ook 3 kleinkinderen bijgekomen. Met elkaar leven ze in dit kleine huisje van nog geen 12 vierkante meter. Ik word er stil van. Ze vraagt of ik voor haar wil bidden.
Pevtcite
Anita bij de Roma
In een volgend dorp krijg ik een slapende baby in mijn armen gedrukt. Het kindje is vies en haar luier is doorgelekt. Ondanks dat lijkt ze prima te slapen. Haar zus van 12 jaar oud, Bogomila, is blij dat ze het kindje even kwijt is en loopt weg. Even later ontmoet ik haar moeder. We horen haar verhaal. Al jong was haar enige mogelijkheid om geld te verdienen die van de prostitutie. Eén van de mannen uit het dorp heeft haar uiteindelijk in huis genomen en daar heeft ze een aantal kinderen van gekregen. Toen de man zat van haar was, heeft hij haar met de kinderen de deur uitgezet, en inmiddels is ze vele mannen verder. De kerk is een toevluchtsoord voor haar, waar ze zichzelf kan zijn, haar verhaal kwijt kan en niet veroordeelt wordt. Sinds kort is ze christen en bezoekt ze met haar kinderen de diensten. Ze heeft nu een klein huisje voor zichzelf en heeft een mini groentetuintje. Zo probeert ze in haar onderhoud te voorzien.
De omgeving waar we staan is één grote vuilnisbelt. Overal ligt afval, er wordt niets opgeruimd. Behalve bij de kerk. Daar is het terrein schoon, en er is zelfs een klein tuintje. Het is letterlijk een oase in dit dorp.
Weduwe
Er loopt een vrouw van middelbare leeftijd op ons af. Inmiddels ben ik erachter gekomen dat leeftijd lastig te schatten is, mensen zien er stuk ouder uit dan ze in werkelijkheid zijn. De vrouw vertelt dat ze net oma is geworden en een kleinzoon van 20 dagen heeft. Met een babybox in mijn handen volg ik haar om op kraamvisite te gaan. Als we in het kleine huisje binnenkomen zie ik het baby’tje liggen. Wat een kleintje nog! Haar moeder, Angelina, zit ernaast op een bed. Angelina vertelt me dat ze 15 jaar is. Wat een jong moedertje! Dat komt hier veel voor, de zus van Angelina woont ook in het huis. Zij is 20 en heeft al twee wat oudere kinderen. De Bulgaarse medewerker van Mission Possible vertelt me dat Angelina tot vorig jaar op de kinderactiviteiten kwam en dat ze vol energie meedeed. Een vrolijk meisje. Dat zie ik nu niet terug. Ze is schuchter en verlegen. Ze is ontzettend blij met de babybox en alles wat erin zit. Als ik om me heen kijk snap ik dat. Hier is niet veel voor de baby, zijn bedje is een hangmatje boven het bed van Angelina.
Anita, samen met Angelina en haar baby
Pastor Ivan
De volgende dag ontmoeten we Ivan. Ivan is een belangrijk sleutelfiguur in dit werk. Hij is Roma pastor, en was vroeger actief in één van de gewelddadige bendes. Na een Paulus ervaring gaf hij zijn leven aan Jezus. Als pastor is hij verbonden met zo’n 30 andere pastors en zorgt ervoor dat zij elkaar wekelijks ontmoeten, samen bidden, samen Bijbelstudies doen. Ook is hij betrokken bij de pastor conferentie die eind maart wordt gehouden. Dan worden er 72 Roma pastors verwacht en wordt er o.a. gesproken over de praktijk van kind huwelijken. Dit zal niet van de een op andere dag veranderen, maar is een zaak van de lange adem.
Bert met pastor Ivan
Het is bemoedigend om in het dorp Shivachevo te komen. Dit Roma dorp heeft een totaal andere sfeer. De huizen zijn afgebakend, bijna elk huis heeft een tuin. Er hangt was buiten, de kinderen zijn beter aangekleed en de huizen zijn schoner. De jonge moeder die we hier ontmoeten is 17. Dat is al aanmerkelijk een stukje ouder dan in de andere dorpen. Ook zij krijgt een babybox. Ze woont bij haar schoonmoeder is en is zichtbaar ontroerd als ze één van de dekens overhandigt krijgt.
Ik ontmoet nog zoveel andere mensen tijdens de reis, het is indrukwekkend om te zien hoe uitgebreid het programma is. Het gaat niet alleen om de babybox zelf, het uitdelen van de babybox is een teken van Gods liefde voor de jonge moeder en haar gezin. Gods liefde, voor niets. Zijn genade, juist ook voor deze mensen. De toewijding en het vele gebed tijdens de dag raken me. Wat bijzonder om zo, persoonlijk en als gemeente, onderdeel te mogen zijn van het bouwen van Gods koninkrijk!
Doe ook mee!
Wil jij ook met je kerk, vereniging of jeugdgroep eenmalig of doorlopend een project voor Mission Possible ondersteunen? Neem dan contact op met Gerande (gerande@missionpossible.nl)
