Iedere moeder vecht voor haar kinderen. Je wilt dat ze het goed hebben. Niet alleen wat betreft basisbehoeften als eten en drinken, maar je wilt ook dat ze een goede opleiding krijgen en fijne vrienden hebben. Ondanks dat je wel weet dat je niet overal invloed op hebt, doe je toch het beste wat je kunt. Het zijn tenslotte je kinderen.
Danka
Dat geldt ook voor Danka. Zij wil ook vechten voor haar kinderen. 25 jaar is ze nog maar. Een leeftijd waarbij vrouwen hier in Nederland beginnen aan hun leven, maar Danka heeft er al een heel leven op zitten.
Ze is moeder van zeven kinderen. Haar jongste dochter heeft ze op schoot. Het meisje van twee maanden heet Nadezhda. In onze taal is dat Hoop. Wat een mooie naam voor dit meisje! En wat een getuigenis van haar moeder.
Danka en haar jongste dochter
Hoop. Zo noemt ze haar kindje. Terwijl zij en haar man beiden geen werk hebben. Ze wonen in de sloppenwijk Kurtkaya. Haar huis bestaat uit één kamer. Hier slaapt iedereen. ‘s Nachts worden er matrassen op de vloer gelegd. Het huisje is netjes schoon, dat zien we ook wel eens anders.
Danka vertelt: “Ik let er goed op dat mijn kinderen schoon zijn. De oudste vier stuur ik elke dag naar school. Ook al gaan lang niet alle kinderen in deze wijk naar school en willen ze ook wel eens thuisblijven, ik stuur ze toch elke dag heen. Zelf kan ik mijn naam niet schrijven, dat gaat mijn kinderen niet gebeuren.”
Samen bidden
Ivan, de Roma pastor die voor Mission Possible werkt, praat met Danka. Hij vraag haar: “Waarom heb je zoveel kinderen?” Danka antwoord: “Moeder zijn is een zegen van God. Ik zou nooit een zwangerschap kunnen afbreken, dat is een zonde!” Ivan lacht. “Wat een mooi antwoord. Zo te horen ken je Jezus als je redder.” Het gezicht van Danka betrekt: “Ja, ik heb over Jezus gehoord, maar ik weet niet goed hoe ik Hem moet ontmoeten en met Hem moet praten. Maar ben jij geen dominee?” Ivan antwoord dat hij dat inderdaad is en dat hij Danka kan leren hoe ze Jezus kan opzoeken in haar gebed. “En zullen we dat nu samen eens doen? Bidden?” Samen gaan ze bidden.
Geen papieren
Danka en haar man hebben geen identiteitspapieren. Dat komt omdat ze in deze sloppenwijk wonen. Hier zijn geen officiële adressen en dus kunnen ze zichzelf niet registreren. Hierdoor kunnen ze geen officiële baan krijgen, en krijgen ze geen kinderbijslag. Een groot probleem voor dit gezin. En een neerwaartse spiraal want door het geldgebrek kunnen ze geen ander huisje kopen. Hun leven loopt vast. En nu is ook het openbaar vervoer dat langs dit dorp kwam opgeheven. Illegaal iets bijverdienen in de schoonmaak of op een andere manier is nu ook niet meer mogelijk.
Danka en haar gezin
Babybox
Als Ivan en Danka klaar zijn met het gebed, krijgt Danka een babybox van Mission Possible, met warme kleding en luiers voor Nadezhda. Ivan belooft binnenkort langs te komen en te kijken of hij iets van een kinderbijbel mee kan nemen, die de oudste kinderen misschien al een beetje kunnen lezen. Ook gaat Ivan uitzoeken via ons team of we iets kunnen regelen met de identiteitspapieren voor de mensen in deze sloppenwijk. Dat zal een langer proces worden, maar wel een proces die heel belangrijk is.
Als Mission Possible vechten we. We investeren in deze Roma mensen. We zoeken ze op, delen voedselpakketten uit, geven babyboxen en warme dekens. We praten, lachen en bidden met ze mee. Net als een moeder voor haar kinderen. Net als Danka voor haar kinderen. We zullen Danka ondersteunen met wat ze nodig heeft om een goede moeder voor haar kinderen te zijn. En zo investeren we in een komende generatie. Voor een Toekomst vol van Hoop.
