Gerande knutselt met de Roma
Ik kijk om me heen en ik zie dat iedereen lekker aan het werk is tijdens deze werkvakantie in Pevtcite, Bulgarije. We werken aan een uitbreiding van de kerk in het Roma deel van het dorp. De profielen worden gesteld, nadat vandaag het dak dicht is gemaakt. Wat kunnen deze jongens goed werken! De gang zit er lekker in. Een ander deel van de groep is bezig met het kinderprogramma. Ze hebben samen met de kinderen liedjes gezongen, en het verhaal van de Goede Herder vertelt. Nu wordt er geknutseld. Alles loopt en ik heb een momentje vrij.
Ik kijk om me heen en zie een jongen van een jaar of 11 knutselen aan het werkje. Een hartje met een schaapje erin, in het Bulgaars staan er de woorden dat God van je houdt. De kinderen mogen het inkleuren, watten erop plakken en het uitknippen. Het valt me op hoe onhandig de jongen de stift vasthoudt. Ik ga even bij hem zitten en vraag hem hoe hij heet; Zijn naam is Ivan. Hij is 12 jaar oud. Ik zie dat hij al een beetje een snorretje krijgt. Het treft me hoe ingespannen hij werkt aan het kleuterwerkje. Het puntje van zijn tong is uit zijn mond en hij doet ontzettend hard zijn best. Even gaat er een steek door me heen als ik besef dat hij nog niet vaak een stift heeft vastgehouden en dat hij daarom zo onhandig kleurt.
Ivan zelf aan het knippen
De Roma mensen die wij helpen zijn erg arm en hebben geen geld en mogelijkheden om speelgoed te kopen voor de kinderen, laat staan knutselspullen. Er wordt buiten gespeeld met een steen of een stok. De fijne motoriek wordt niet ontwikkeld bij deze kinderen. Ik ga hem helpen en samen zitten we te kleuren. Even later krijgen we de schaar en gaan we het hartje uitknippen. Hij vraagt of ik wil knippen en ik zie waarom hij het vraagt. Hij is 12 jaar en hij weet niet hoe hij een tekening moet uitknippen. Samen gaan we aan de slag. Hij knipt. En als het af is, wil hij graag met zijn werkje op de foto. Een mijlpaal voor deze jongen.
En ik besef, dít is wat me elke keer weer diep raakt. Niet het gebrek aan hygiëne, niet de stank, maar de ongelijkheid aan kansen. Zoals iemand deze week al zei: ‘ik besef nu dat het zo ontzettend uitmaakt waar je wiegje staat, terwijl dat juist net iets is waar je geen invloed op hebt.’ Wat ben ik dankbaar dat, wanneer wij straks weer naar Nederland vertrekken, een heel team hier aan het werk is en elke dag werkt om deze Roma kinderen óók kansen te geven.
