Ik ben getrouwd met Marina en ik woon nu in Groningen, Beijum. Inmiddels ben ik directeur van Mission Possible Nederland en vicepresident van Mission Possible Internationaal. Mijn geboorteplaats is Uithuizen, 1966. Daar ben ik opgegroeid in een warm en liefdevol gezin. Na mijn middelbare school ben ik, zoals toen gewoon was, het leger in gegaan. Ik kon kiezen tussen de functie stuks commandant en voorwaartse waarnemer. Ik koos voor de laatste omdat ik dan zelfstandig kon werken in een klein team, veel vrijheid had. Die vrijheid, dat is wel een rode draad in mijn leven.
Bert in zijn jonge jaren
ICT
Na wat omzwervingen ben ik de ICT ingegaan. ICT was booming op dat moment, het betaalde goed en ik had vrijheid om mijn eigen pad te kiezen. Dat paste goed bij mij. Ik ben gaan werken in Delfzijl tijdens en na mijn studie, bij de NKF, Nederlandse Kabel Fabriek. Na een reorganisatie kon ik geen vast contract krijgen. Door een sollicitatie kwam ik bij de Perscombinatie in Amsterdam terecht. Ik ben daar ook in de buurt gaan wonen. Uiteindelijk heb ik er twee jaar gewoond en gewerkt, maar omdat ik niet kon doorgroeien ben ik vertrokken naar Centraal Beheer in Apeldoorn. Tot maart 1996.
Maart 1996 is een keerpunt in mijn leven. Toen ben ik als vrijwilliger voor Dorcas naar Rusland gegaan. In de periode die daaraan voorafging ben ik gaan beseffen dat mijn leven heel erg om mezelf draaide. Carrière, geld verdienen en reizen. En dat voelde niet goed meer. Ik ging actiever met mijn geloof bezig en merkte dat ik voor een keuze stond. Alles of niets. Lauw past niet bij mij. Dus het roer moest om. Zo kwam ik bij Dorcas terecht en zij kwamen met het idee om mij als assistent-directeur in Rusland te plaatsen.
Waarom het oosten? Waarom Rusland?
Rusland trok me helemaal niet, ook omdat ik er al eens als toerist was geweest. Op de bonnefooi heb ik daar in een interessante periode, begin jaren 90, rondgereisd. Het leven is er zwaar. De taal is moeilijk, reizen en eten kopen ingewikkeld, geld wisselen een heel gedoe. Het was een compleet andere wereld. Heel interessant, maar het leek me niet leefbaar voor een langere periode. Toch werd ik wel uitgezonden. Ik heb mijn baan opgezegd, mijn huis verkocht en ik ben gegaan als vrijwilliger. Dat was spannend, want ik was compleet ontheemd. Alles moest ik daar opnieuw opbouwen. Ik kwam op een kamertje terecht, zevenhoog, midden in Moskou. Nee, ik vond mezelf niet zielig. Het was een enorme uitdaging. Ik ben de taal gaan leren en heb me verdiept in de omgeving. Het beviel wonderlijk goed. Ik werkte hard. Binnen een half jaar was ik regiodirecteur, net 30. Het was één groot avontuur. Ik kwam op een plek terecht met veel vrijheid en zelfstandigheid. Er was hier uitdaging genoeg.
Bert op zijn kamer in Rusland
Trouwen met Marina
Na drie jaar ben ik met het nichtje van de buren getrouwd. Mijn vrouw Marina. Het werk voor Dorcas was afwisselend. We werkten met hele arme mensen. In het begin gaf ik leiding aan verschillende projecten zoals een gaarkeuken, een kleuterschool, tweedehands winkels waar voor een habbekrats kleding kon worden gekocht. Al gauw gingen we veel samenwerken met de lokale bevolking en lokale kerken. Voor mij een belangrijke factor in goede hulpverlening. Het werk breidde zich daardoor steeds meer uit. Zo hadden we door heel Rusland een netwerk voor distributie van humanitaire hulp. We ondersteunden gevangenen, gaven hulp aan Tsjetsjeense vluchtelingen en deden een project met straatkinderen. Dit werk heb ik 14 jaar mogen doen. Maar bij mijn functie kwam steeds meer bureauwerk kijken. Dat vond ik niet zo fijn om te doen. Daarbij lag het voor Marina ingewikkeld om te leven in Rusland. Zij is Oekraïense. Ze kon zich niet registreren, met allerlei gevolgen. We hebben toen samen de keuze gemaakt om ons leven verder in Nederland op te bouwen.
Wat heb je gedaan toen je weer in Nederland kwam?
Vanaf het eerste jaar dat ik in Rusland werkte kende ik Ignat Ivanov al. Hij is de president van Mission Possible Internationaal. De manier van werken van deze organisatie heeft me altijd heel erg aangesproken. Heel lokaal, betrokken en op basis van de juiste missie en visie. Toen ik terugging naar Nederland heeft Ignat mij gevraagd om Mission Possible Nederland op te richten. Daar voelde ik wel wat voor. Niet een helemaal nieuwe organisatie starten, maar in de context van een al bestaande organisatie een Nederlandse tak runnen. De focus is hetzelfde gebied en hetzelfde werk als ik voor Dorcas mocht doen. Het opzetten en runnen van deze organisatie heb ik de afgelopen tien jaar met heel veel plezier gedaan. Ik ben regelmatig bij de projecten te vinden en kan mijn opgebouwde kennis delen met de mensen van de organisatie ter plaatse.
Bert bij de straatkinderen in Jekaterinenburg
Waarom heb je deze keuzes gemaakt? Je hebt alles achtergelaten.
Het heeft te maken met mijn christelijke overtuiging, dat je op de wereld bent om elkaar te helpen en te dienen. Je bent hier niet om voor jezelf te leven. Hierin is Jezus is een bijzonder voorbeeld. Hem wil ik dienen. Daarnaast zijn wij hier in Nederland heel erg gezegend. De omstandigheden waarin je opgroeit zijn zo goed. Dat maakt dat ik me in wil zetten om dat te delen met anderen. Dat is voor mij het rentmeesterschap waar de Bijbel over spreekt. Dit alles, wat wij hebben, aan geld en goed, maar ook aan mogelijkheden, dat hebben we te leen. Dat mogen we inzetten om Hem te dienen, in heel ons leven. En dat delen, dat maakt ons alleen maar rijker. Ik zou voor geen goud een ander leven willen.
Waren er momenten dat je het moeilijk vond?
Die heb ik niet echt. Er zijn wel momenten dat alles tegenzit. Met projecten of met dingen die niet van de grond komen. Tegenwerkingen op verschillende terreinen. Maar daardoor heb ik nooit het idee gehad dat ik de moed verloor. Ik denk dat dat een kwestie van karakter is. Als je opgeven niet als een optie ziet, dan ga je door en ga je op zoek naar nieuwe mogelijkheden. Misschien is dat ook wel iets dat hier in het Noorden in mensen zit. Als het niet linksom kan, dan gaan we rechtsom.
Wat is het grootste verschil tussen Rusland en Nederland?
Dat is wel het verschil in tijdsbeleving. In het oosten is alles korte termijn, je leeft bij de dag. Dat komt door de vele jaren die gekenmerkt werden en worden door onstabiliteit. Elke dag kan er iets compleet veranderen in de situatie. Hier in Nederland werken we meer planmatig, lange termijn is belangrijk. Dat kan in Nederland ook. Dit staat wel eens tegenover elkaar. Bijvoorbeeld bij het maken van beleid en een lange termijnplanning. Tegelijk kunnen we hierin elkaar ook versterken en van elkaar leren. In Nederland willen we alles soms tot in het extreme in plannen en kaders gieten. Het liefst inclusief alle mogelijke toetsing en verantwoording. Dat dat dan in de praktijk niet altijd zo werkt, daar heeft men in Rusland meer oog voor. We werken op basis van wederzijds vertrouwen met elkaar. Dat betekent niet dat we geen planning en toetsing doen, maar wel dat we daarin ruimte voor het onverwachte houden. Het is het mooiste als we met elkaar in een soort midden uitkomen. Gelukkig gaat dat bijna altijd goed.
Welke schrijnende gevallen zullen je altijd bijblijven?
Dan moet ik denken aan Zhanna, de moeder van Daniël. Een jong meisje. Samen met wat andere meisjes was ze onderdeel van een groep die op straat leefde. We kwamen deze groep regelmatig tegen en hielpen ze waar we konden. Daniël is in één van onze opvanghuizen geboren. Toch bleef de straat en de drugs trekken. Met name door het nare verleden van Zhanna, waar ze moeilijk mee om kon gaan. Zij heeft het niet gered. Heel verdrietig. Er zijn meer meisjes uit die groep die het leed dat ze in jonge jaren is overkomen niet hebben overleefd. Tegelijkertijd motiveert dit me ook. Om zo jong mogelijk kinderen te helpen en te ondersteunen. Er te zijn voor de gezinnen waarvan vader en/of moeder zelf het al heel moeilijk hebben. Onze projecten zijn erop gericht om deze kinderen een toekomst vol van Hoop te bieden.
Bert met Zhanna
Waar mocht je hoop zien?
Julia met haar kinderen
Als je dan spreekt over dat groepje van je eerdere vraag; in dat groepje leefde ook Julia. Julia heeft het wel gered. Zij is er uiteindelijk uitgekomen en is nu een bekwame moeder van 3 kinderen. Het kan dus wel. Hoe moeilijk en hopeloos de omstandigheden ook zijn, er is altijd weer Hoop!
Wat kunnen we doen om je te ondersteunen?
Gebed is het machtigste wapen wat we hebben. Bidt voor ons, voor de organisatie van Mission Possible, voor de mensen die elke dag het werk in het veld doen en vooral voor de mensen die we bereiken. Dat ze door ons heen een stukje van de liefde van Jezus mogen zien. Daarnaast kun je ook altijd financieel betrokken raken.
Spasiba, oftewel, dankjewel!
