Even voorstellen….
Heb je mijn werk al voorbij zien komen op onze socials? Al een tijdje ben ik voor Mission Possible actief op Instagram en Facebook. Nu is het tijd om mezelf verder voor te stellen: ik ben Thea Oosterhuis, 48 jaar oud en ik woon in Tolbert. Ik ben getrouwd met Jan en we hebben samen drie kinderen: Elisa is 17 jaar, Sem is 14 jaar en Milan is 11 jaar.
Ik ben opgegroeid in het mooie Sint Annaparochie, een klein dorpje in het noorden van Friesland. Na mijn middelbare school periode ben ik een jaar naar de High School in Amerika geweest, waar ik woonde bij mijn Nederlandse oom en Amerikaanse tante. Daar maakte ik op een heel andere manier kennis met het God. Thuis gingen we naar de kerk, en catechisatie en vereniging, maar het geloof leefde niet in mij persoonlijk. Het was meer een gewoonte. In Amerika veranderde dat en veranderde ook mijn geloofsbeleving. Eenmaal terug in Nederland was het niet makkelijk om dit vast te houden, maar God laat Zijn werk niet los en mijn geloof blijft groeien.
Vroeger heb ik jaren in een kledingzaak gewerkt. Ik ben gestopt met werken toen onze oudste werd geboren. Sinds die tijd ben ik thuis bij de kinderen gebleven en toen de jongste naar school ging, ben ik vrijwilliger in de bibliotheek geworden. Dit doe ik nu nog met veel plezier.
Met Mission Possible op reis
Tijdens mijn reis door Bulgarije
Van Mission Possible had ik nog nooit gehoord, maar tijdens een info avond in onze kerk werd ik echt geraakt door wat Gerande vertelde. Ik heb toen de website eens goed bekeken en toen Gerande aan gaf dat ik ook wel eens mee op reis kon, zag ik een mooie kans. We zitten in dezelfde kerkelijke gemeente en ik mocht mee als er een plekje vrij zou komen op een voorlichtingsreis. ‘Je moet wel de reis zelf betalen’ zei Gerande. Ik heb dat thuis overlegt en mijn man, Jan, kreeg van zijn baas die week vrij, zodat ik mee kon op reis naar Bulgarije. Ik kon het haast niet geloven, ik zou meegaan naar Bulgarije!
In Bulgarije gingen we eerst de babyboxen in elkaar zetten die we uit gingen delen aan de Roma bevolking. We waren op pad met het lokale Mission Possible team om de mensen te bezoeken, de boxen uit te delen en met mensen te bidden.
In het eerste dorpje stonden ze ons al op te wachten bij het kerkje, de vrouwen en kinderen gingen voor ons zingen. Het maakte diepe indruk op me. Ze waren blij dat wij er waren, we deelden boxen uit en vrouwen die zwanger waren of net een baby hadden gekregen. Andere gezinnen kregen een kleiner pakket. Ik zag de dankbaarheid in hun ogen. De kinderen wilden graag bij ons zijn, knuffelen, hand vasthouden, op de foto of even een balletje trappen. Her en der stonden vrouwen met een baby op de arm waar we in groepjes voor gingen bidden omdat de baby ziek was, of er andere problemen waren. Dit raakte mij enorm, omdat het soms om hele simpele dingen ging, die we hier in Nederland makkelijk met bijvoorbeeld een zalfje kunnen oplossen.
Wat me het meest raakte is het jonge meisje van 15 jaar met een baby van 3 maanden, waar ik voor mocht bidden. Haar baby’tje had spruw en ze had geen idee wat het was. Het zien van het meisje met haar baby deed mij denken aan mijn eigen dochter, dit op dat moment 16 jaar was. En ik besefte me hoe dankbaar ik ben voor mijn eigen gezin. Het maakte me verdrietig om deze meisjes in zo’n armoedige situatie te zien. Op dat moment hield ik me nog sterk en gingen we verder om boxen uit te delen. Bij sommige gezinnen zijn we op huisbezoek geweest. Ik zag en rook de geur van armoede en besefte me opnieuw hoe dankbaar we hier in Nederland mogen zijn, en ik voelde ook weer het verdriet voor deze mensen. Eenmaal terug in de auto naar het Mission Possible centrum kwamen alle tranen eruit toen ik de foto’s terug keek die ik die middag had gemaakt. Het kwam zo hard binnen dat een paar duizend kilometer van ons rijke land er zoveel mensen in een armoedige situatie leven, dat deed wat met me en dat doet het nog steeds.
Aan de slag
Gerande & Thea in Bulgarije
Terug in Nederland heb ik tegen Gerande gezegd dat ik best eens iets voor de stichting zou willen doen, en dat ik zeker nog een keer meeging naar Bulgarije, niet wetende dat dat al zo snel zou komen… Achteraf kunnen we zien dat het echt Gods timing was, want het werk begon Gerande een beetje boven het hoofd te groeien. Mijn eerste opdracht was het ontwerpen van Bijbelplaten voor de Bijbelclub in Oekraïne, snel gevolgd door wat andere kleine dingetjes. Dat beviel van beide kanten goed en toen kwam de vraag van Bert en Gerande of ik misschien de socials wilde bijhouden. Nou ben ik wel actief op Facebook, maar echt elke week de socials voor een stichting bijhouden, dat vond ik wel spannend. Er moet wel echt iets goeds op staan hè… Ik wist niet of ik dat zou kunnen, maar wilde het zeker proberen!
In het begin ging er natuurlijk nog wel eens iets fout, maar nu heb ik inmiddels de smaak te pakken en maak ik drie a vier keer per week een post voor onze insta en facebook-pagina. De verhalen en foto’s die binnenkomen waar ik dan een post over ga maken, raken me soms zo dat het vaak eerst even moet landen voor ik verder kan. Sommige verhalen zijn echt ingrijpend en sommige foto’s doen echt iets met je. Inmiddels is mijn werk niet meer beperkt tot alleen het bijhouden van de socials, maar denk ik mee in verschillende projecten, ga ik mee op werkbezoek, onderhoudt contacten met verschillende kerken en zorg ervoor dat er artikelen van Mission Possible in verschillende media geplaatst worden. Zo leer ik steeds iets bij en groeit tegelijk het bereik van Mission Possible.
Ik hoop dat ik nog heel lang voor Mission Possible mag werken, en dat ik in de gelegenheid ben om ook de andere landen te bezoeken waar we werkzaam zijn. Verder hoop ik dat nog veel mensen mogen horen over het werk van Mission Possible en dat er nog meer bekendheid komt, zodat we nog meer mensen kunnen helpen. Niet alleen in Bulgarije, maar ook in de andere landen waar we werken en waar de nood ook erg groot is.
Zie ik je op de socials?
Lieve groet van Thea
Wil je meer lezen over wie er in Nederland voor Mission Possible werken? Lees hier het verhaal van Bert, de directeur die liever reist dan directeur is. En lees hier het verhaal van Gerande, die graag van alles op de hoogte is.
