Hij hangt met zijn armen over het hekje. Vlak voor het hekje hoort hij de doffe dreunen van het brandhout wat van de vrachtwagen wordt gegooid. Zo te horen zijn het dikke stukken. Hij kan ze zelf bijna niet zien, maar hij hoort nog goed. Zijn rechteroog is helemaal blind, en met zijn linkeroog kan hij, dankzij een oude bril, zien tot op een armlengte afstand.
Ivan Lukich woont alleen in zijn huis. Vroeger hield hij alles netjes bij, maar dat kan hij niet meer. En er is ook niemand die het voor hem kan doen, familie heeft hij niet. Hij krijgt een klein pensioentje van de overheid, dit geld is amper genoeg om voedsel van te kopen. Zeker nu door de oorlog alle prijzen zijn gestegen, is het krap.
Dima en Ivan
“Waarom geven jullie mij dit brandhout? Ik kan het niet betalen.” Roept hij naar Dima, onze collega in Oekraïne, vanachter zijn hekje. Dima legt hem uit: “Dat hoeft ook niet, want het brandhout is een geschenk voor u. Een geschenk van God. Hij ziet naar u om.” Onzeker komt hij achter zijn hekje vandaan. Zijn kleren zijn vies en sjofel. “Wie is die God, die naar mij omziet?”. Dima loopt terug naar de vrachtauto en haalt er een Nieuwe Testament uit. “Hier, in dit boekje kun je over Hem lezen. De Here Jezus is het echte Licht. Als je over Hem leest en in Hem gelooft, kun je pas echt zien!” Ivan neemt het boekje aan en bladert erin. Dan brengt hij het boekje dichtbij zijn ogen, zodat hij de letters kan lezen.
Dima praat nog even met hem en Ivan wil wel samen bidden. Ontroert nemen ze afscheid van elkaar. “Dankjewel, Dima! Dankjewel God! Dankzij dit brandhout wordt de winter een stuk beter voor me! Kom je snel eens weer langs? Dan praten we dan verder.”
