“Hallo Bert, er is een drone aanval geweest op Odessa en daarbij is een flatebouw geraakt. Een van de bewoonsters is een vrouw van onze kerk. Kunnen wij helpen met de reparatie van haar appartement?”
Dit is een Whatsapp die ik zondagmorgen vroeg ontvang van Tanya. Tanya is onze collega en geeft leiding aan het hulpverleningsprogramma in Odessa en omgeving. Bij het berichtje zijn foto’s toegevoegd. Het appartement is behoorlijk beschadigd. Alle ramen liggen eruit en de kozijnen zijn kapot. Ik vraag Tanya hoe het met de vrouw is. “Godzijdank, haar mankeert niets. Ze was tijdens de explosie in haar datsja”. (Een datsja is een huis buiten de stad. Een soort vakantiewoning.) Ik zeg haar toe dat we vanuit Nederland geld voor de renovatie beschikbaar zullen stellen.
Drone aanvallen
Later spreek ik Tanya uitgebreider via ZOOM. Het is verbazingwekkend hoe ze met hun moeilijke situatie omgaan. Drone aanvallen zijn onderdeel geworden van het leven. Ondanks die aanvallen hebben ze draad weer opgepakt. Tanya vertelt dat ze nu wekelijks in vier dorpen activiteiten voor kinderen en moeders organiseren net als voor de oorlog. En dat wordt door de moeders en kinderen erg gewaardeerd.
“Elke keer vragen de kinderen of we weer komen. Begin juni hebben we met de Dag van het Kind festiviteiten georganiseerd en daar waren heel veel kinderen met hun ouders bij aanwezig. Nu zijn we druk met de voorbereidingen voor ons zomerkamp. Daar gaan we veel aandacht besteding aan traumaverwerking. De kinderen hebben veel te verwerken en daar helpen we graag bij. We richten ons op de kampen en clubs voor de kinderen. Individuele contacten, emotionele ondersteuning, evangelisatie en counseling zijn nu erg belangrijk. Afgelopen winter waren we met voedsel aanwezig in deze dorpen, dat is nu in de zomer minder noodzakelijk omdat mensen zelf eten verbouwen. De komende winter verwachten we weer voedsel en brandhout uit te gaan delen.”
Traumatraining
“Gezinnen zijn in nood. Veel mannen, vaders, broers, echtgenoten, zijn aan het front. Er is actieve mobilisatie in Odessa. Alleen de zwaargewonden mogen naar huis. Er is behoefte aan emotionele en geestelijke steun voor de families van soldaten. Later, als de soldaten terugkeren van de oorlog, gaat die hulp nog veel belangrijker worden. We hebben zelf training op dit gebied nodig om die hulp te gaan verlenen.” Ik beloof dat ik hier in Nederland ga kijken of er materiaal in het Oekraïens beschikbaar is via de platforms waar we als Mission Possible bij aangesloten zijn.
Tanya vertelt verder: “De vernietiging van de Nova Kakhovka dam is een catastrofe. Het is meer dan 300 km bij ons vandaan, maar zelfs hier zien we de gevolgen. Bij Odessa drijft van alles in de zee. Huisraad, gedeeltes van huizen en ook mijnen. Het strand is verboden terrein want het is daar te gevaarlijk. We hebben drinkwater ingekocht dat naar het rampgebied, samen met andere spullen naar toe is gebracht door een team van vrijwilligers uit onze kerk. Er is veel noodhulp geweest voor het overstromingsgebied.
Maar komende week gaan we eerst op zomerkamp. Zowel de kinderen als wij kijken daar erg naar uit!”
De veerkracht van onze mensen in Odessa verbaasd me al niet meer. Het is een voorrecht om hen te ondersteunen. Ondanks alles zitten ze niet bij de pakken neer. En bij nieuwe escalaties geven ze niet op, maar zoeken ze naar mogelijkheden om hulp te bieden. Wat een sterke mensen! Hoe lang gaan ze dit volhouden?
