Tijdens het hulpverleningswerk komen we altijd mooie verhalen tegen over de impact van het Mission Possible werk. Deze verhalen komen van jongeren uit Oekraïne die de tienerclub bezoeken. Regelmatig komen Tanya en haar team samen met de tieners en gaan ze met elkaar aan de slag. Er wordt uit de Bijbel gelezen, er wordt gezongen en er wordt iets creatiefs gedaan. Op het oog heel simpel, maar dit heeft grote impact, zoals je ook leest in deze ontmoetingen:
Darina
Darina tijdens één van onze bijeenkomsten
“Mijn naam is Darina. Mijn moeder, zus en ik zijn hierheen verhuisd vanwege de oorlog. Ons huis werd verwoest. Ik herinner me dat ik uit het raam keek en dacht: “Ik zal nergens meer thuis zijn.” De eerste weken hier waren erg zwaar. Op school kende iedereen elkaar al, ik voelde me buitengesloten. Ik had geen vrienden en zweeg zelfs tijdens de pauzes.
Mijn moeder zag een aankondiging van christelijke bijeenkomsten en zei: “Darina, ga daarheen. Kijk gewoon eens.”
Ik wilde niet gaan, maar deed het om mijn moeder niet teleur te stellen. Daar gebeurde iets onverwachts. Ik werd ontvangen als een familielid. Niemand vroeg waar ik vandaan kwam of waarom ik zo stil was. Ze zeiden gewoon: “We zijn blij dat je bij ons bent.”
Sindsdien kom ik elke week. We spelen samen, lezen de Bijbel en maken knutselwerkjes. Wat ik hoorde, raakte mijn hart, vooral toen ze zeiden: “God ziet iedereen. Hij is jou niet vergeten.”
Het leek alsof deze woorden speciaal voor mij waren. Tijdens een bijeenkomst bad ik voor het eerst hardop. Ik was zenuwachtig, maar voelde daarna rust. Ik dacht:
“God, als U echt bestaat, blijf dan bij mij. Ik heb U zo gemist.”
Nu voel ik me niet meer buitengesloten. Ik heb echte vrienden gevonden. Ik heb geleerd naar anderen te luisteren, te steunen en dankbaar te zijn. En het belangrijkste: ik ben niet meer bang voor de toekomst. Ik weet dat God bij me is. En dit begon allemaal met die eenvoudige bijeenkomsten waar ik gewoon werd geaccepteerd.”
Artem
Artem tijdens een creatieve opdracht
“Mijn naam is Artem. Mijn vader is vermist geraakt in de oorlog. We weten niet waar hij is, of zelfs of hij nog leeft. Eerst wachtte ik elke dag op zijn terugkeer, maar uiteindelijk verloor ik die hoop en stopte ik met over hem te praten. Het leek minder pijnlijk om te zwijgen.
Ik zweeg veel. Op school, thuis, op straat. Het voelde alsof ik samen met mijn vader was verdwenen. Binnenin was alles leeg. Toen mijn moeder me meenam naar een christelijke bijeenkomst, wilde ik niet blijven. Ik dacht: “Wat moet ik hier doen?”
Maar met elke nieuwe bijeenkomst veranderde er iets. Niemand stelde ongemakkelijke vragen of had medelijden. Er waren gewoon mensen die spraken over God, die liefheeft, zelfs als we verliezen. Op een dag hoorde ik een zin die me diep raakte: “God ziet jouw pijn, zelfs die waarover je zwijgt.” Die avond huilde ik, niet in het openbaar, maar thuis. Het waren de eerste tranen van bevrijding, niet van woede. Ik zei tegen God: “Als U echt bestaat, wees dan bij mij. Ik ben zo moe.”
Nu kan ik niet zeggen dat de pijn weg is, maar ik ben niet meer alleen. Ik weet dat God bij me is. En als ik naar onze bijeenkomsten ga, zie ik mensen die me begrijpen. We bidden samen, lezen de Bijbel, spelen en praten gewoon. Dit is het echte leven. Ik leer weer te leven.”
Sophia
Sophia
“Mijn naam is Sophia. Mijn vader werd vermist… We hebben geen enkel nieuws ontvangen. Geen brief, geen telefoontje. Alleen stilte. En sindsdien is ook alles in mij stil geworden.
Ik stopte met glimlachen. Mensen dachten dat ik gewoon introvert was. Maar in feite leek het me dat als ik zou lachen, het als verraad zou zijn. Want hoe kan ik mij verheugen als mijn vader misschien lijdt of… slechter. Ik droeg deze pijn in stilte.
En ik sprak met niemand erover.
Toen ik naar christelijke bijeenkomsten begon te gaan, zat ik daar de eerste maand. Ik zweeg, luisterde, keek. Iedereen was oprecht, open… En ik heb het gevoel dat ik uit een andere wereld kom. Maar niemand dwong me om te spreken. We waren er gewoon.
Op een keer zei iemand tijdens een bijeenkomst: “Jezus keert zich niet af van hen die in stilte wenen.”
Sinds die dag is er iets veranderd. In het begin veranderde ik een beetje. Ik begon te reageren als ik werd benaderd. Lachte om sommige grappen. En na een tijdje kon ik vertellen wat me dwars zat. Niet alles, maar het belangrijkste is dat ik niet langer zwijg.
Ik weet dat mijn vader er niet is, maar ik ben niet meer de enige. Ik heb mensen die me zonder een glimlach accepteren en blij zijn als ik weer begin te lachen. En ik geloof dat God mijn stappen ziet, zelfs de kleinste. Omdat ik niet brak. Ik leef. En nu – met hoop.”
Wil je ook bijdragen aan het werk van Mission Possible onder de tieners in Oekraïne?
