De jeugd van Bogotol

door Bert Dokter |

We zitten met z’n allen aan een grote tafel. De pizzabezorger heeft net een paar pizza’s afgeleverd. En de kerkdienst kan beginnen. Behalve op zondag komt deze kleine gemeente in Bogotol ook op woensdagavond bij elkaar. “Niet iedereen zal er zijn” zegt Lena “want sommige jongeren zitten met school en studie”.

Lena en haar man Ivan zijn zo’n 13 jaar geleden in Bogotol neergestreken. Beide hebben de gevolgen van de roerige jaren negentig Rusland aan den lijve ondervonden. Via een rehabilitatiecentrum zijn ze tot geloof gekomen. Daarna hebben ze een Bijbelschool gevolgd en zijn ze als zendelingen in Bogotol aan de slag gegaan.
Geen eenvoudige taak. Alles wat niet Russisch Orthodox is wordt hier met argusogen bekeken. Daarnaast zijn er grote sociale problemen. Veel alcoholisme, veel gebroken gezinnen.
Lena en Ivan organiseerden activiteiten voor kinderen uit deze gezinnen. Omdat de problemen in de gezinnen een professionele aanpak vereisten gingen ze op zoek naar een organisatie met ervaring. En zo kwamen ze in contact met Mission Possible. Dat is inmiddels acht jaar geleden.

Samen eten

Met hulp van Mission Possible heeft Lena een organisatie geregistreerd. “Dat was nog niet zo eenvoudig” vertelt Lena. “Men wist natuurlijk van onze christelijke achtergrond. Maar de jurist van de stad liet de autoriteiten weten dat de stad Bogotol een dergelijke organisatie hard nodig heeft”.
Het werk van Mission Possible in Bogotol wordt gewaardeerd. Het afgelopen jaar is Lena gevraagd om lid te worden van een commissie die zich bezig houdt met preventie van verwaarlozing van kinderen. Daarnaast houdt deze commissie zich bezig met ondersteuning van kinderen die uit huis zijn geplaatst.
“Dit geeft ons de mogelijkheid om met meer gezinnen in contact te komen. Kinderen en ook ouders nodigen wij uit voor activiteiten die wij organiseren. Zo wordt de drempel voor hen veel lager om onze kerk te bezoeken”.

De jeugd

Zoya is op deze manier een trouw bezoekster geworden van de kerk. Zoya is 18 jaar en zij is de oudste van een gezin met zes kinderen. “Ik werd door een kennis uitgenodigd voor de jeugdclub. Dat is elke zaterdagavond. Dat was leuk. En ik werd ook uitgenodigd om de dienst op zondag te bezoeken. Mijn ouders vonden dat maar niks. Maar een onderwijzeres op mijn school die Lena kende vertelde hen dat het geen rare sekte is. En ik kreeg toestemming. De eerste keer vond ik het wel vreemd. Het is heel anders dan andere kerken. Maar ik wil hier niet meer weg. Hier heb ik God gevonden. Veel van mijn vriendinnen ben ik kwijt geraakt. Die vinden het maar raar dat ik Christen ben geworden”.

Liza in Bogotol

Die ervaring heeft Liza ook. Liza is 15 jaar oud. Samen met haar broer is Liza door oma opgevoed. Haar moeder verloor de voogdij vanwege haar drugsgebruik. Haar vader heeft Liza nooit gekend. “Om te voorkomen dat wij in een weeshuis zouden opgroeien heeft onze oma ons in huis genomen. Zij is mijn moeder. Met mijn eigen moeder heb ik nauwelijks contact”.
Ook Liza is via de jeugdclub de kerkdienst gaan bezoeken. “Van mijn oma mocht ik in eerste instantie niet. Zij is Orthodox. Op school werd ik gepest toen ze hoorden dat ik naar deze kerk ging. In begin vond ik dat moeilijk. Ik had weinig vriendinnen en een laag zelfbeeld. Nu kan ik daar beter mee omgaan. Bidden helpt.”

Het is opvallend hoeveel jeugd vol overtuiging de kerk bezoekt zonder ouders. Pelageya en Alina zitten op dezelfde school. Zowel de ouders van Pelageya als van Alina zijn gescheiden. De vader van Alina, hij is moslim, is er op tegen dat Alina de kerk bezoekt. “Maar hij woont nu in Tsjetjenië dus daar heb ik geen last van”. Pelageya heeft toestemming van haar moeder. “Wij zijn de enige (evangelische) christenen bij ons op school. Onze klasgenootjes lachen ons uit. Ze zeggen God bestaat niet. Als ik hen vraag tot wie bidden jullie ouders dan als ze naar de (orthodoxe) kerk gaan hebben ze geen antwoord. Wij bidden voor ze dat zij ook God mogen leren kennen”. Pelageya en Alina zijn twaalf jaar oud.

Pelageya

Deze gemeente is klein, geen voorganger op een preekstoel, geen vaste liturgie, geen eigen gebouw, ze huren een ruimte die voorheen dienst deed als bar. Zo kun je dus ook kerk zijn. Of moet ik schrijven – zo hoor je kerk te zijn.
Als ik na de dienst door de vrieskou naar huis loop denk ik aan de tekst uit Openbaring: “Ik ken uw werken. Zie, Ik heb voor uw ogen een geopende deur gegeven en niemand kan die sluiten, want u hebt weinig kracht en toch hebt u Mijn Woord in acht genomen en Mijn Naam niet verloochend.”

Vraag gratis magazine aan!