Bert wordt in binnen- en buitenland herkent aan zijn zwarte muts. Waarom heeft hij eigenlijk altijd een muts op? Bij deze delen we graag met jullie het verhaal achter de muts van Bert…
“Knallende hoofdpijn en maandag vertrek ik naar Rusland. Volgens de arts die weekend dienst heeft komt het met stomen wel goed. Dus niet. In Rusland heb ik er nog een week mee rondgelopen. Maar het gaat van kwaad tot erger.
Met een kennis bezoek ik een arts in het ziekenhuis. In de wachtkamer komen we een vriendin van haar tegen. Met dezelfde klachten. Zij mag eerst. Na een tijdje wordt zij bewusteloos de behandelkamer uitgedragen. Dat geeft niet veel vertrouwen. “Volgende patiënt” klinkt het door de wachtkamer en ik ga schoorvoetend naar binnen. De inrichting van de behandelkamer boezemt ook geen vertrouwen in. Verf bladdert van de muren. En op een tafeltje liggen allerlei vreemd uitziende instrumenten. Ik mag gaan zitten. En het valt me op dat de stoelpoot provisorisch met een stuk verband aan de tafelpoot is verbonden. “Waarom is dat?” vraag ik de arts. “Daar kom jij zo wel achter” zegt ze weinig geruststellend.
Ze pakt een van die instrumenten en kijkt in m’n neus. En het eerste wat ik van haar hoor is een Russische krachtterm. “#$%^#, Ik ben al veertig jaar arts en ik heb in mijn praktijk nog nooit zo’n erge voorhoofdholteontsteking gezien.” Dat is niet bepaald de diagnose die ik van haar wilde horen. Ik krijg een plaatselijke verdoving met vloeibaar stikstof. Ze pakt een ander instrument, een lange spies met handvat en ze ziet de schrik in mijn ogen. “Dít gaat geen pijn doen” zegt ze. Met de nadruk op ‘dit’ valt me nog op.
Voor dat ik het door heb legt ze een hand op mijn achterhoofd en met haar andere hand duwt ze met kracht die spies in mijn neusgat. Uit reactie deins ik terug. “Kijk, daarom zit die stoel aan de tafel vast” zegt ze. Het deed inderdaad geen pijn, ik hoorde alleen maar een raar krakend geluid. “Nu wordt het even vervelend” zegt ze. Nu? Ik heb het de hele tijd al niet naar mijn zin. Ze pakt een grote injectiespuit en ik krijg een bak onder m’n neus gedrukt. Met de injectiespuit wordt een vloeistof naar binnengespoten om de holtes te spoelen.
Dit moet het moment zijn geweest dat mijn voorgangster onderuit is gegaan. De pijn is niet te harden; alsof m’n oogbollen uit m’n hoofd springen. Maar net op het moment dat de pijn niet meer vol te houden is, is het voorbij. En mijn hoofdpijn zakt direct weg. “Je voelt je al beter zie ik, mooi” zegt de arts. “Deze behandeling moeten we nog vier keer herhalen.” Ik heb nog even de illusie dat ze me voor de gek houdt. Maar nee, ik moet voor de volgende dag weer een afspraak inplannen. Met lood in de schoenen ga ik drie opeenvolgende dagen weer naar dat ziekenhuis gegaan. Gelukkig vond ze die vierde behandeling niet meer noodzakelijk…”
