“Alona, we zijn over een kwartiertje bij je. Doe jij de deur beneden open? Ik heb iemand bij me, een grote man, niet schrikken!”. Ik ben in Krasnoyarsk en zit met Lyuba in de auto. Vandaag bezoeken we een paar gezinnen.
Lyuba komt langs
De waarschuwing ‘niet schrikken’ is niet overbodig. Veel van de gezinnen die Lyuba bezoekt hebben te maken met huiselijk geweld. Een man over de vloer kan, met name voor de kinderen, confronterend zijn. Daarnaast zijn veel moeders wantrouwend. Misschien is het iemand van de Jeugdzorg of Kinderbescherming. Als die niet tevreden is over de levensomstandigheden kan een proces worden opgestart waarbij moeders uiteindelijk de voogdij over hun kinderen kunnen verliezen.
Alona woont met haar drie kleine kinderen in een kleine kamer. Douche en toilet zijn op de gang en moeten worden gedeeld met andere bewoners in het gebouw. Lyuba heeft Alona kortgeleden leren kennen. Een kennis van Alona vertelde Lyuba dat zij een vrouw kende die op het punt stond te bevallen maar geen enkele ondersteuning had. Lyuba heeft haar een babybox gebracht.
Alona staat er zo goed als alleen voor. Ze is als jong meisje vanuit een dorp naar de grote stad gekomen op zoek naar werk en liefde. Maar dat is niet goed uitgepakt. De vaders van haar kinderen, alle drie hebben ze een eigen vader, zijn niet meer in beeld. De baby is twee maanden oud en heeft het grootste gedeelte van zijn leven in het ziekenhuis doorgebracht.
Alona heeft nog geen gelegenheid gehad om hem in te schrijven. Lyuba maakt een afspraak om de komende week met haar naar het kantoor te gaan. Geen inschrijving betekent ook geen kinderbijslag. En voor haar tweede zoontje moet overschrijving naar een andere kleuterschool worden geregeld. Burocratische handelingen die veel tijd vergen. En met drie kinderen onder de arm is dat bijna niet te doen.
We laten een voedselpakket achter en een bemoedigingskaart uit Nederland. Alona is er erg blij mee. “Je staat er niet alleen voor, Alona. Er zijn mensen die voor je bidden” zegt Lyuba en nodigt haar uit om met haar kinderen naar de club te komen die ze twee keer per week organiseert.
Het volgende bezoek
Op bezoek in Krasnoyarsk
De omstandigheden van het volgende gezin dat we bezoeken zijn minstens zo schrijnend. Ook een alleenstaande moeder met drie kinderen in een nog kleinere kamer. Er staan 2 bedden. De kinderen slapen bij elkaar in bed. Maar ze hebben wel eigen toilet en een wasbak. “We zijn kort geleden verhuisd. Het is klein maar het is een stuk rustiger dan in het vorige gebouw waar we woonden en hier hebben we eigen sanitair” zegt Anna.
Anna bezoekt met haar kinderen al een paar jaar de club. Voorheen woonde Anna in hetzelfde gebouw waar de club wordt georganiseerd. “We gaan nu met de bus, ongeveer 20 minuten rijden. Maar de kinderen willen het niet missen. En ik zelf ook niet”. Anna vertelt hoe de bezoekjes aan de club haar geholpen hebben. “Er komen daar moeders met dezelfde problemen als ik. De club heeft ons uit ons isolement gehaald. Lyuba helpt ons overal mee. Niet alleen met materiële zaken. Ook met regelen van documenten en toeslagen. En het allerbelangrijkste is dat ik daar God heb leren kennen. Ik weet nu dat ik er niet alleen voor sta.”
Op de jongerenclub
De jeugdclub
De volgende dag bezoek ik de jongerenclub. Elke zaterdag is de club voor de kinderen tot 16 jaar. Deze jongeren hebben zelf aangegeven dat ze eigen bijeenkomsten willen hebben. Ze voelden zich te groot om met mama door de week naar de bijeenkomsten met kinderen erbij te gaan. ‘Crazy Time’ hebben ze hun club genoemd. Een toepasselijke naam kom ik achter. Al is er naast spelletjes ook tijd voor een serieus thema.
Lyuba: “Deze kinderen hebben veel behoefte aan aandacht en liefde. Thuis ontbreekt dat vaak. Elk gezin heeft haar problemen. Je hebt zelf gezien hoe hun woonomstandigheden zijn. Maar er speelt helaas vaak veel meer dan alleen armoede. Alcohol, drugs, huiselijk geweld. Via deze club hebben wij de mogelijkheid om deze kinderen te laten zien dat er een ander leven mogelijk is. Wie vertelt deze kinderen en gezinnen over Jezus als wij het niet doen?”.
Wij worden door Jezus opgeroepen om een zoutend zout en een lichtend licht te zijn. Lyuba is voor mij daar een voorbeeld van.
