Wij, Jan en Anita Altena, mochten op 17 maart afreizen naar Bulgarije om daar samen met Stichting Mission Possible diverse Roma dorpen te bezoeken. We hebben daar o.a. babyboxen uitgedeeld. In 2024 hebben onze gasten van Camping De Klimberg geld ingezameld voor dit project.
Aangekomen in Bulgarije
Ons reisgezelschap bestond uit Gerande Sikkema van Mission Possible Nederland; Marije Bouwkamp, die een project ging bezoeken voor een werkweek in oktober, en Tonny Poelman die alles wat we gezien hebben op beeld heeft vast gelegd. Roumen van Stichting Mission Possible Bulgarije heeft ons deze week overal rond geleid, zonder hem en verschillende Pastors was het voor ons ook niet mogelijk geweest om deze dorpen te bezoeken.
Na een intensieve reis op maandag hebben we onze eerste nacht doorgebracht in Karlovo, een klein stadje in de rozenvallei, middenin Bulgarije. Dinsdag zijn wij samen met een Amerikaanse groep en het Bulgaarse team van Mission Possible, die vandaag hun reis afsloten, op weg gegaan naar de Roma dorpen. Als eerste kwamen we aan in Pevtcite, hier ontmoeten we de Pastor, Daniël, van dit dorp waar al veel werk gedaan is. In het nieuwe kerkgebouw hebben we besproken wat we de rest van de dag zouden gaan doen en wat we konden verwachten. We verdeelden de groep in kleinere groepen waarmee we op pad gingen, elke groep ging onder leiding van een lid van de Roma kerk. Dit om te laten zien aan de inwoners dat de hulp vanuit de kerk komt. Onze groep bestond verder nog uit de dochter van de Pastor, twee Amerikanen en Tonny. Per groep hebben we voor elkaar gebeden en voor het werk wat we gingen doen. Ieder in zijn eigen taal, bijzonder om te ervaren.
Op pad naar Karnare
In Karnare, één van de huisjes
Daarna gingen we op weg naar een Roma dorp waar nog veel onrust is, dat was dus best even spannend voor iedereen. Hier gingen we voedselpakketten uitdelen, met o.a. olie, meel, pasta en suiker. Waar kinderen waren lieten we ook een kinderbox achter met voornamelijk kleding voor kinderen tot 4 jaar. De Roma’s in dit dorp waren blij dat wij er waren, we werden hartelijk ontvangen en mochten binnenkomen in hun kleine, primitieve huisjes. Een paar vierkante meter waar een heel gezin leeft, een bed die tevens als bank wordt gebruikt, een kachel en soms iets van een tafeltje. Ook de hygiëne was hier erg slecht. Mensen die op blote voeten lopen als de temperatuur rond het vriespunt ligt, terwijl wij schoenen, een jas en een sjaal dragen. Zo gingen we van huisje naar huisje. We bleven vaak niet langer dan een aantal minuten, na het uitdelen van de pakketten werd gevraagd wie er voor het gezin wilde bidden. Om de beurt stapte iemand naar voren om een zegen en Gods nabijheid te vragen voor het gezin. Mooi om te mogen doen. Om zelf naar voren te stappen was moeilijk, maar na een tijdje toch ook zelf een gebed kunnen uitspreken. Dat was toch een drempel die ik overgestapt ben. Wij beseften dat onze God ook hun God wil zijn. En hoe dankbaar zij zijn met de spullen en ons gebed, ook al hebben ze verder niet veel.
Anita in gesprek met Maria
Mijn eerste gebed mocht ik uitspreken bij een oudere vrouw die vorig jaar haar man had verloren en nu alleen was. Na een korte vertaling door de dochter van de Pastor zag ik dat ze geraakt werd door de woorden en onze aanwezigheid. Daarna kwamen we bij een gezin met een klein meisje van een jaar of drie, die Maria heet en een pasgeboren baby’tje. Dit gezin mochten wij ook een kinderbox en babybox geven. Het kleine meisje was erg nieuwsgierig naar wat er in de doos zat, maar ook naar wie wij waren. Ze vertelde enthousiast wie ze was en nadat ik mijn naam had verteld probeerde ze deze na te zeggen. Samen hebben we de doos opengemaakt: warme kleding voor haar en haar zusje, wat ze hard nodig hebben. Na afloop kregen de kinderen iets lekkers en zongen ze kinderliedjes buiten bij onze bus, samen met de Bulgaarse medewerkers van Mission Possible. Onvoorstelbaar dat een bezoekje van vreemden in het dorp eigenlijk het hoogtepunt is van de dag of misschien wel van de week of maand…
Bezoek aan Slatina
Jan met iemand uit Slatina
Het volgende dorp dat we bezoeken is Slatina. Onderweg hiernaartoe genoten we van de prachtige natuur, de vele bergen met hier en daar een witte sneeuwtop. Tegen één van deze bergen aan ligt het Roma dorpje Slatina. Als we binnenkomen lopen zien we al een groepje mensen staan, een jongeman te midden van de groep heeft een opvallende rode muts op. Wat blijkt als we dichter bij komen: het is een muts van Snollebollekes, erg grappig om te zien. Hij heeft geen idee, maar is erg blij met zijn muts. Mission Possible is hier al meerdere jaren werkzaam en je ziet dat dat ook haar vruchten afwerpt. Het kerkje waar we als eerst langskomen ziet er netjes en verzorgt uit, geveegd en zelfs wat plantjes in de tuin. Een vrouw komt enthousiast naar buiten en begroet ons. Zij is verantwoordelijk voor de kerk en alles eromheen, samen met haar twee zonen die haar hierbij ondersteunen. Haar zoon van 15 jaar is op het moment dat wij aankomen in de kerk en leest een stuk uit de Bijbel en vertelt de mensen over God. Omdat haar moeder niet kan lezen en schrijven heeft hij deze taak op zich genomen. Het is maar een klein kerkje: misschien 30 vierkante meter, maar de mensen die er zijn luisteren naar hem. De mensen zijn niet alleen hongerig naar eten, maar ook naar het woord van God. Ze verlangen naar Zijn zorg en nabijheid en dat zie je ook in dit dorpje terug. Dankbaar voor datgene wat ze hebben, ook al is het materialistisch gezien niet veel. Het is voor ons ook een moment van besef dat, door al het materialisme dat we hebben, het geloof en het hongeren naar God soms naar de achtergrond verdwijnen.
Een dankbare ontvangster van een babybox
Ook in dit dorp deelden we voedselpakketten uit. We kwamen bij één van de huisjes, het stond hogerop. Met een ongelijke trap liepen we omhoog, achter de ramen kwamen drie kinderhoofdjes tevoorschijn. Wij liepen verder en klopten aan. Toen we binnen werden genodigd stond er een vrouw met drie kleine kinderen rond de 2, 4 en 6 jaar en haar man. De vrouw was weer hoog zwanger van haar 4e kindje. Ze was ongeveer 22 jaar oud, maar erg blij met haar kinderen. Het huisje zag er ook opgeruimd en netjes uit, maar veel te klein voor 5 personen en een baby op komst.
Terug bij de kerk was het tijd voor de ‘soup kitchen’, de vrouw die verantwoordelijk is voor de kerk verzorgt een keer per dag een gratis maaltijd voor de kinderen in het dorp. De benodigdheden hiervoor worden verzorgd door Mission Possible. In een klein zaaltje achter de kerk stonden tafels met banken en stoelen, de kinderen druppelen naar binnen en gaan rustig zitten. Er stond een grote pan met een soort pasta soep klaar, elk kind kreeg een kommetje met een broodje. De kinderen bleven wachten totdat iedereen eten had. De vrouw vertelde een Bijbelverhaal en er werd gezongen, daarna was het tijd om hun kommetje leeg te eten. Mooi om te zien dat de kerk hier het middelpunt van de gemeenschap is geworden van waaruit niet alleen Gods woord wordt verspreid, maar ook eten, materialen en kennis.
Kijk naar de kinderen
Onderweg in Bulgarije
Starend naar het landschap zijn we op de terugreis naar het eerste dorp waar we vandaag zijn begonnen, Pevtcite. Ook een dorp waar ze al jaren werkzaam zijn. De kerk die net verbouwd is zal over vier weken verder worden afgebouwd door een team van de kerk in Ermelo. Albert, Evert en Gerwin, zijn voor twee dagen mee op reis om de voorbereiding hiervoor te doen. Terwijl zij hier mee bezig zijn mogen wij nog 6 babyboxen uitdelen in het dorp. Heel erg mooi en dankbaar om te doen. Om te zien waar deze babyboxen daadwerkelijk terecht komen, waar wij als Camping in Nederland afgelopen jaar voor gegeven hebben, is super mooi! Zo krijgt het geld wat je geeft een gezicht.
Het was een drukke enerverende dag vol indrukken en emoties. Terug in het hotel ontving ik een opgenomen video van mijn koor Soul2Soul, het lied: ‘Kijk naar de kinderen’ zongen ze voor ons ter bemoediging, wat een bijzonder lied op een bijzonder moment.
Woensdag
In Sliven
Op woensdag hebben we een bezoek gebracht aan een Roma’s getto wijk in Sliven. Hier wonen 30.000 mensen, hoe verder we de getto in liepen hoe schrijnender het werd. We kwamen in een soort van kerkje waar we onze babyboxen konden neerzetten. Hier kwamen twee moeders met hun pasgeboren baby, ook een Pastor was hier aanwezig. Na gebeden te hebben voor de baby’s en hun moeders gingen we onder begeleiding van meerdere Pastors en locals door de straten naar andere jonge moeders. De straten werden smaller en er kwamen steeds meer mensen achter ons aan, ze stonden op straat. Grote gaten in de weg, vuilnis overal en daar tussen een tafels met bevroren vlees, voor ons als Nederlanders niet te bevatten. Een meisje van een jaar of 10, schat ik, ging voor mij staan. Ze wilde iets van mijn aandacht, maar daar was niet veel tijd voor. We moesten door lopen, omdat het anders niet veilig genoeg zou zijn. Een straat verder werden we gewezen op een steegje waar we in liepen, een smal trapje omhoog. Daar kwamen we in een kamertje van drie bij drie waar een jonge moeder met haar baby’tje woont. We hadden een babybox voor haar meegenomen samen met een bemoedigingskaart van een vrouw uit Nederland. Na samen voor hen gebeden te hebben, stond het gangetje en de kamer vol met moeders en hun baby’s. Nog enkele moeders konden we een babybox geven, maar daarna moesten we snel weer verder omdat er teveel rumoer ontstond. We zochten een weg tussen de mensen door weer naar buiten. Op de straat stonden de Pastors en locals ons weer op te wachten en werden we verder begeleid naar de uitgang. Langer blijven was geen optie.
Tijd om bij te komen
Eenmaal bij de bus terug gekomen waren we allemaal stil van wat we hadden meegemaakt. Niet te bevatten dat er midden in zo’n grote stad mensen op deze manier moeten leven, gewoon weggestopt worden. Bij een tankstation hebben we even een kop koffie gehaald en zijn we verder gereden naar de Kerk van de Pastor die ons begeleidde deze dag. Hier moesten we praktische informatie verzamelen voor de werkgroep die in oktober vanuit de gemeente van Marije zou komen op te werken aan het kerkgebouw.
Na weer een lange dag vol emoties kwamen we terug in ons hotel.
Donderdag de laatste dag voor ons in Bulgarije hebben we rustig doorgebracht. Na twee intensieve dagen hebben we op donderdag de stad Plovdiv bezocht. Een groot contrast met wat we de afgelopen dagen hebben gezien. Deze dag was een dag om rustig bij te komen en na te praten over wat we hebben gezien en meegemaakt. Tegen het einde van de middag reden we richting Sofia, waar we Roumen weer thuis hebben afgezet bij zijn vrouw. Daarna zijn wij naar ons hotel gereden dichtbij het vliegveld. Na een korte nacht zijn we vrijdagochtend rond 4 uur weer vertrokken richting het vliegveld, op naar huis.
Missie volbracht
