Het is -12°C in Jekaterinaburg volgens de aankondiging in het vliegtuig als de daling wordt ingezet. Voor de Oeral in de winter geen opzienbarend temperatuur. Maar de overgang vanuit Dushanbe, de hoofdstad van Tajikistan, met +15°C is best groot. Ik zoek in mijn jaszak naar mijn muts.
De dame van de paspoortcontrole kijkt verbaasd op als ik haar mijn Nederlandse paspoort overhandig. “Kom jij via Dushanbe naar Rusland, waarom en wat heb je daar gedaan?”.
“Ik heb daar vrienden” zeg ik. “Net als hier in Jekaterinaburg”. Na wat aanvullende vragen van een andere grens beambte mag ik uiteindelijk door.
Het was voor mij de eerste keer dat ik Tajikistan bezocht. En ik heb zo het gevoel dat het niet bij deze ene keer zal blijven. Ik heb hier bijzondere mensen leren kennen.
Bert en Andrey in Tajikistan
Ik was hier op uitnodiging van Andrey. Hij geeft leiding aan het Mission Possible team in Jekaterinaburg en ik werk al meer dan 15 jaar met hem samen. Andrey was vorig jaar voor een visumaanvraag in Tajikistan. Noodgedwongen moest hij een week langer in Dushanbe verblijven want bij het afhalen van zijn visum werd hem verteld dat het apparaat wat de visa print defect was. De reparatie ging een week duren. Andrey vond onderdak bij mensen van een kerk in Dushanbe. Zij vertelden hem over de situatie in Tajikistan en lieten hem hun opvangprojecten zien.
Tijdens mijn bezoek heb ik zelf kunnen zien dat er veel armoede is en dat er grote sociale problemen zijn. Er is een opvangcentrum opgezet voor vrouwen en kinderen die in de problemen zijn gekomen. Ook zijn er dagprogramma’s voor kinderen uit arme gezinnen. Bekende materie voor Mission Possible, de hulpverlening heeft veel overeenkomsten met onze hulpverlening in Rusland. Maar de omstandigheden in Tajikistan waaronder deze mensen moeten leven en hulpverlenen zijn heel anders dan die in Rusland.
Tajikistan is het armste land van de voormalige Sovjet-Unie, en een van de armste landen ter wereld. Het grenst aan Kirgizië, China, Afghanistan en Oezbekistan. Meer dan 90% is bergachtig. In 1991 werd het land onafhankelijk en direct daarna brak een burgeroorlog uit die ruim 6 jaar duurde. Tajikistan heeft ongeveer 10 miljoen inwoners. 97% van de bevolking is moslim. Er zijn ongeveer 3.000 evangelische christenen.
Op de nieuwste ranglijst van Open Doors is het land zeven plekken gestegen: “De druk op de gelovigen neemt op alle levensgebieden toe. Ook vond er meer geweld tegen christenen plaats. Hoewel er op papier in de grondwet van Tadzjikistan sprake zou moeten zijn van godsdienstvrijheid, laat de praktijk een andere werkelijkheid zien.”
Christen zijn is hier moeilijk. We kunnen hier niet alle details delen, maar we geloven dat het geen toeval is dat de visumaanvraag van Andrey vertraging opliep. Als Mission Possible Nederland zijn we al een poosje aan het nadenken en bidden over uitbreiding van ons werk, en dan juist daar waar het moeilijk is. Om juist de mensen te helpen die dat het allermeest nodig hebben. We geloven dat deze contacten met een reden op ons pad komen.
Ik ben onder de indruk hoe deze mensen, ondanks die andere omstandigheden toch mogelijkheden zien, om zich in te zetten voor een ander. Deze reis is een mooi startpunt in een oriëntatie op wat we concreet voor hen kunnen doen. Maar één ding kan altijd: bid je met ons mee voor de mensen in Tajikistan?
