Bert onderweg naar Odesa
Er zitten bijna alleen maar Oekraïnse vrouwen en kinderen in de bus naar Odesa. De meesten van hen gaan op familiebezoek. Hun mannen mogen het land niet uit. We zijn net vertrokken uit Chisinau de hoofdstad van Moldavië. De lijndienst brengt je in 5 uur, inclusief de wachttijd bij de grens, naar Odesa. Het is alweer een paar jaar geleden dat ik Oekraïne heb bezocht. Eerst corona en daarna de oorlog. Met het uitbreken van die oorlog hebben we een noodhulpprogramma uitgevoerd. Met de winter in aantocht gaan we dat weer opstarten. En we hebben nieuwe collega’s die ik nog nooit heb ontmoet. Dus hoog tijd dus voor een bezoek.
Tanya, die verantwoordelijk is voor het Mission Possible programma in Odesa, geeft geen garanties maar heeft me laten weten dat een bezoek goed mogelijk is. “Maar zorg wel even voor een nieuw paspoort” zegt ze. “Die Russische stempels in je paspoort kunnen problemen voor ons gaan opleveren.”
De busreis naar Odesa verloopt in ieder geval voorspoedig. Ook de grenscontrole. Niemand hoeft de bus uit en vragen worden er niet gesteld. De paspoorten worden ingenomen en gecontroleerd. En na ongeveer een uur ingeleverd bij de buschauffeur. Ik krijg een hele stapel paspoorten in mijn handen gedrukt die ik naar achteren door mag geven. Mijn paspoort is makkelijk te herkennen. De enige met een rode kleur.
Oorlog
Zodra je de grens over bent merk je dat het land in oorlog is. Er zijn militaire wachtposten en op sommige plekken zie je schuttersputten. En overal zie je banners met opschriften die naar de oorlog verwijzen. Verderop zie ik een enorme rookpluim maar niemand in de bus reageert erop. Als ik Tanya en haar man Dima ontmoet bij het busstation in Odesa vertelt zij mij dat het de afgelopen twee weken vrij rustig is geweest met droneaanvallen. Er was niet veel luchtalarm. Wel af en toe in de regio.
Slaapplek
Bij ons gebouw aangekomen laat ze mij mijn slaapplaats zien. “Mocht vannacht het luchtalarm af gaan dan kun je het beste naar beneden gaan. Daar is een kamer middenin het gebouw met dikke muren zonder ramen. Morgen komen we je ophalen en dan gaan we naar een dorp om brandhout te brengen.”
Ik hoop op een rustige nacht maar voel me niet onveilig en ben blij dat ik hier ben. Het is goed elkaar te ontmoeten en het team een aantal dagen mee te kunnen maken.
Lees hier hoe het verder gaat met Bert in Oekraïne.
De Heer zal zijn volk kracht geven Psalm 29
De toekomst van het land ligt in jouw handen
