Het vriest 24 graden als ik ’s nachts land op het vliegveld van Krasnoyarsk. Gelukkig staat Luyba mij al op te wachten en we rijden direct door naar haar huis. De komende dagen zal ik met Luyba de buitenschoolse opvang bezoeken die zij hier runt. Ook gaan we op bezoek bij een paar gezinnen die in het hulpprogramma zitten.
Obshezhitiye
De buitenschoolse opvang bevindt zich op de begane grond van een groot flatgebouw; dit noemen we een ‘obzhezhitiye’. Dat is een Russisch woord voor een gemeenschappelijke flat. Dit soort flatgebouwen zijn een overblijfsel van de Sovjet Unie, toen er sprake was van collectieve levensomstandigheden. Elk gezin heeft een kleine kamer die soms niet meer is dan 10m2. De keuken en het sanitair worden gedeeld met de rest van de bewoners op de gang. Er is weinig privacy, met alle problemen die daaruit voortkomen. Eigenlijk zouden deze flatgebouwen al lang vervangen moeten worden, maar tot op de dag van vandaag wonen er nog tienduizenden mensen onder dit soort moeilijke omstandigheden. Alle kinderen die de buitenschoolse opvang van Mission Possible bezoeken wonen in zo’n ‘obshezhitiye’.
In de opvang
Buitenschoolse opvang
Luyba mag kosteloos gebruikmaken van de ruimte, ze hoeft alleen voor gas, water en elektra te betalen. Als we bij de opvang aankomen, zien we dat er al een aantal kinderen en een moeder staan te wachten bij de ingang. Ze hebben er duidelijk zin in en we gaan naar binnen. Samen zetten we de tafels klaar en daarna spelen we verschillende spelletjes. Een paar jaar geleden heeft Lyuba de ruimte laten opknappen, het ziet er vrolijk uit met de verschillende kleuren. Luyba vertelt me dat alle kinderen uit gebroken gezinnen komen. De vaders zijn vaak niet meer in beeld. En als hij nog wel in beeld is is er meestal sprake van huiselijk geweld.
Eva is samen met Lyuba aan het lezen
“Alle deze kinderen lopen achter in hun ontwikkeling. Op school kunnen ze niet meekomen en vanuit huis krijgen ze nauwelijks iets mee, want de moeder heeft haar handen vol aan haar eigen problemen. De kinderen voelen zich minderwaardig, vanwege hun armoede en door gebrek aan aandacht. Hun toekomst ziet er niet goed uit. Al wij niets doen dan, wacht deze kinderen eenzelfde lot als hun ouders: Ongeschoold werk, drank, huiselijk geweld. Met onze activiteiten proberen we niet alleen de kinderen te helpen, we richten ons ook op de moeders. Elke week hebben we hier een gespreksgroep voor moeders. Dan spreken we over de dingen waar ze tegenaan lopen en helpen we. En gelukkig hebben we een jurist die ons helpt, want vaak zijn de moeders niet in staat om simpele zaken te regelen. Omgaan met geld is voor hun een probleem. Veel gezinnen hebben een huurschuld en lopen achter met betalingen voor gas-water-elektra. En dan heb ik het nog niet over opvoeding. De moeders hebben zelf nooit liefde gekend en weten dat niet over te brengen op hun kinderen.”
Eva
Luyba wijst me op Eva, een meisje van zeven jaar. Ik heb net met haar een spelletje Memorie gespeeld. Als de kinderen wat te drinken krijgen, vraagt Eva aan Luyba of ze een liedje wil afspelen. Een liedje dat gaat over “Mama”. Ze probeert mee te zingen en ze glimlacht. Maar achter die glimlach gaat een hoop leed schuil. Luyba vertelt me dat Eva uit een gezin komt met drie kinderen. Zij heeft nog twee jongere broertjes, eentje van vijf jaar en eentje van één jaar oud. Allemaal hebben ze een andere vader, de vaders kijken niet naar hun kind om. Het gezin heeft schulden. De moeder reageert haar frustraties vaak af op haar oudste dochter.
Eva met haar moeder en twee broertjes
Als de buitenschoolse opvang is afgelopen, loop ik samen met Luyba mee met Eva en bezoeken we haar thuis. Ze woont in een nabijgelegen flatgebouw op de vijfde etage. Er is geen lift. Op de etage waar ze woont zie ik een lange gang met deuren. We komen een buurvrouw tegen, ze moet een mooie dame zijn geweest. Maar nu is haar gezicht getekend door overmatig drank en drugsgebruik, ze is duidelijk onder invloed. En ik stuur haar weg. Als de deur van de kamer opengaat, komt er een indringende geur ons tegemoet. Luyba schijnt er weinig last van te hebben. De kamer waar het gezin van Eva woont is nog geen 10m2. Langs de muur staat een ledikant, een tafeltje en een kast. Voor meer meubilair is geen ruimte. Slapen doen ze op een matras op de grond. We laten gedoneerde spullen achter, Luyba krijgt van verschillende bedrijven voedsel, kleding en schoeisel om uit te delen. Lena, de moeder van Eva, is er blij mee.
Er zijn veel meer gezinnen zoals dat van Eva. Hun problemen zijn enorm. En er zijn nauwelijks mensen die zich om hun lot bekommeren, maar Luyba zet zich voor hen in. Onvermoeibaar. Ik heb bewondering voor haar. Zij is voor al deze gezinnen een licht in de duisternis. Zij geeft hen hoop. Met haar inzet laat zij de liefde van Jezus zien. We hopen en bidden dat deze gezinnen Hem mogen leren kennen. En dat ze mogen weten dat bij Hem niets onmogelijk is.
