Het verhaal van Lena
Bert en de vrouwen in Omsk aan de thee
Twee maanden is Lena nu, samen met haar dochter Katya, in het Mission Possible opvanghuis in Omsk. Ik zie de sporen van huiselijk geweld nog op haar armen en gezicht als we samen een kop thee drinken. We zitten met de vrouwen en de hulpverleners aan de tafel in de gezamenlijke woonkamer. De vrouwen vertellen één voor één aan mij hoe ze hier terecht zijn gekomen. Stuk voor stuk indrukwekkende verhalen. Lena vertelt verder: “Ik was de wanhoop nabij, ik zag het niet meer zitten en wilde mijn leven beëindigen.” vertelt ze me. Jarenlang was haar leven een hel. “Yuri, mijn man, raakte aan de alcohol en later ook drugs. Toen we tijdens coronatijd in ons eigen isolement moesten leven, werd het alleen maar erger. Die chemische drugs veranderden Yuri letterlijk in een psychopaat. Hij sloeg mij, vaak en hard. Uiteindelijk gebruikte hij zelfs een mes.
Schaamte
In het begin schaamde ik mij en wist ik niet wat ik moest doen. Maar ik kon het niet langer verbergen. Ik heb de politie gebeld. Die deden niets. De wet is hier zo geregeld dat ik eerst met letsel in het ziekenhuis terecht moet komen, voordat er een melding en een arrestatie kan worden gedaan. Ik belde het psychiatrisch ziekenhuis dat ze Yuri moesten opnemen. Maar toen ze langskwamen en hij weigerde mee te gaan, gingen ze weer weg en bleef ik met hem achter. Soms vluchtte ik naar mijn moeder, maar na een poosje kon ik daar niet meer terecht, mijn moeder was doodsbang voor hem. Op een keer kwam Yuri mij daar zoeken en hij heeft toen de voordeur ingeschopt. De situatie werd steeds erger, vooral toen ik mijn werk moest opzeggen. Als receptioniste kun je niet met twee blauwe ogen achter de balie zitten. Uiteindelijk begon ik zelf alcohol te gebruiken, om maar aan de wanhoop te ontsnappen.
Gevlucht
Lena in het opvanghuis in Omsk
Katya werd zeven jaar en moest naar school. Maar ik had geen idee hoe. Er was geen geld om kleding en schoolspullen voor haar te kopen. Toen sprak iemand op straat mij aan. Hij zag hoe ik er aan toe was. Hij was van een kerk en zei dat hij wist van een opvanghuis voor vrouwen zoals ik. Ik kreeg van deze man een telefoonnummer. Hij vertelde me, dat als ik dat nummer belde, er hulp zou komen. Ik heb al mijn moed verzamelt en op een ochtend om 05.00 uur heb ik stiekem gebeld. Nog diezelfde ochtend werden Katya en ik opgehaald.
Hulp
Mijn leven is totaal veranderd. Het gaat echt een stuk beter met mij nu. Ik voel geen angst meer, die ontspanning is zo fijn. De ruimte hier in het huis is beperkt, Katya en ik hebben niet veel privacy. Maar we hebben veel steun aan de andere moeders en vrouwen die uit eenzelfde situatie komen en hier ook wonen. Vroeger ging ik naar een kerk, maar hier heb ik God leren kennen. Het opvanghuis heeft een inzamelingsactie voor Katya georganiseerd zodat zij hier naar school kon. De eerste schooldag is hier in Siberië een groot feest. We hebben een nieuwe jurk kunnen kopen en schoolspullen en een boeket bloemen.
Lena, Katya en Yuri
Yuri
Kort nadat ik naar het opvanghuis ben vertrokken is mijn man met hulp van de kerk naar een rehabilitatiecentrum gegaan. Hij was ook aanwezig op de eerste schooldag van Katya. Dat was heel bijzonder. Ik was heel blij dat hij er was, vooral voor Katya. Het is toch haar vader. Dit was ons eerste gezinsuitje sinds jaren. Hoe het verder gaat, dat weet ik niet. Ik durf er nog niet aan te denken om weer met hem samen te gaan leven. Wat als hij weer agressief wordt?”
Mission Possible opvanghuis
In het dorp Sosnovka, net buiten Omsk, ondersteunt Mission Possible een opvanghuis voor vrouwen en kinderen die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Het project is opgezet door de lokale kerk en onze collega Natalya heeft de leiding. “Wekelijks wordt ik gebeld door vrouwen die in de problemen zitten. Lena had het geluk dat er net een plekje vrij was, toen ze belde. Soms kunnen we vrouwen doorsturen naar ons andere Mission Possible opvangcentrum in Asbest. We hebben helaas een wachtlijst. Onze opvang heeft maar vijf plekken. En we moesten de afgelopen twee jaar al vier keer noodgedwongen verhuizen vanuit onze huurpanden. We dromen van een eigen opvanghuis. Daar bidden wij al jaren voor. In het dorp wordt een woning te koop aangeboden, die geschikt is voor onze opvang. De vraagprijs is veel te hoog. Maar als God wil dat dit huis voor ons is, ben ik er van overtuigd dat wij binnenkort nog een keer gaan verhuizen”.
