Bert op huisbezoek in Jekaterinenburg
Sinds de inval van Rusland in Oekraïne in februari vorig jaar, heeft Mission Possible duidelijk aangegeven dat wij onze hulpverlening in Rusland zullen doorzetten. Vooral in het begin werd daar instemmend op gereageerd. Maar nu de oorlog langer duurt, horen we af en toe dat een gift niet voor Rusland bestemd mag worden. Gelukkig zijn dat uitzonderingen. Eén van de redenen die wordt genoemd is dat de Russen niet massaal de straat op gaan om te demonstreren tegen de oorlog.
Nu hoef ik volgens mij niet uit te leggen dat de gevolgen van demonstreren in Rusland wel even iets anders zijn dan de gevolgen van demonstreren bij ons op de A12. In Rusland zijn inmiddels – volgens Amnesty International – rond de 20.000 demonstranten het slachtoffer van verschillende vormen van staatsrepressie.
“Putin, ga weg!”
In de periode 2011-2013 gingen tijdens de grootste protesten sinds de jaren 90 van de vorige eeuw tienduizenden Russen de straat op om te protesteren tegen Putin. “Putin, ga weg!” was de leus die door hen werd gehanteerd. In dezelfde periode deed Europa volop zaken met het Kremlin. Het gaf de demonstranten het gevoel dat protesteren niet hielp: Putin werd in veel landen gerespecteerd. Het maakte de westerse machthebbers niets uit dat jij werd opgepakt of in elkaar werd geslagen, iets wat toen massaal aan de orde was. De bevolking van Rusland voelde zich in de steek gelaten. De oppositie en de leiders van toen zitten nu in het buitenland, gevangen of leeft niet meer.
Rusland ontvlucht
Het afgelopen jaar zijn honderdduizenden Russen hun land ontvlucht. Dat heeft te maken met angst om opgepakt te worden vanwege hun mening, angst voor mobilisatie en het ontbreken van economisch toekomstperspectief in eigen land.
Ook uit mijn eigen vriendenkring hebben mensen die de mogelijkheden hadden Rusland verlaten. Deze mensen hadden door het werk dat zij deden een positieve invloed op hun omgeving. En ook ik heb gedacht dat het misschien beter was geweest dat ze waren gebleven, in plaats van naar een land te emigreren waarvan ze de taal niet spreken en waar ze helemaal opnieuw moeten beginnen. Maar wie ben ik om daar een oordeel over te hebben? Van achter mijn bureau in Nederland heb ik makkelijk praten.
Bert op bezoek in het opvanghuis in Asbest
Gebleven
Gelukkig zijn veel van onze Mission Possible collega’s gebleven. Zij proberen onder de huidige omstandigheden hun leven en hun werk zo goed mogelijk voort te zetten. Elke dag zetten zij zich weer in voor mensen die dat zo hard nodig hebben. Dan hebben we het over vrouwen die te maken hebben met de gevolgen van huiselijk geweld en kinderen die opgroeien in gebroken gezinnen.
Voor ons als Mission Possible Nederland is het nooit een vraag geweest of we met het ondersteunen van deze levensreddende projecten door moesten gaan.
De meeste hulporganisaties, zo niet alle, hebben in hun mission statement staan dat zij aan iedereen die in nood zit hulp verlenen ongeacht hun afkomst, politieke voorkeur, levensovertuiging enz. Mission Possible brengt dat in de praktijk. En het lijkt mij dat we dat ook van onze donateurs mogen verwachten.
