Olga
Olga met haar zoontje Nikita
Haar arm zit in een spalk. Olga heeft al een paar hersteloperaties gehad, en dit is de laatste. Als het goed is, kan ze haar arm straks weer goed gebruiken. Haar arm is kapot gemaakt door haar partner en niet goed genezen. Ze vertelt haar verhaal met haar zoontje, Nikita, op haar arm. Sinds zijn geboorte in 2022 woont ze in ons opvangcentrum. Daarvoor leefde ze op straat. Een hard bestaan. Daar kwam ze terecht na haar vrijlating uit de gevangenis. Doodslag was haar veroordeling. In werkelijkheid was het zelfverdediging tegen het geweld dat haar partner haar aandeed. Haar aankomst in ons opvanghuis is een belangrijk kantelpunt in haar leven. Ze kwam via de kraamkliniek waar ze van Nikita beviel met ons in contact. Het was geen moeilijke keuze, zonder vaste verblijfplaats zou ze de voogdij over Nikita ook verliezen, net als over haar oudere dochter. Met droge ogen somt ze de feiten op. Dan valt ze even stil. Ze vertelt dat ze, sinds ze hier woont, weer familie heeft. Dat haar leven opnieuw is begonnen. En hoe dankbaar ze daarvoor is. Niet alleen Mission Possible is ze dankbaar, maar vooral God. Hij heeft haar laten zien dat Hij haar Vader is. Op dit moment werkt de jurist van ons team aan de zaak van de dochter van Olga. Nu het zo goed met haar en Nikita gaat, proberen we ervoor te zorgen dat haar dochter ook weer bij haar moeder en broertje terugkomt.
Natasja
Natasja met haar tweeling in gesprek met Gerande
De tweeling, Valeria en Paulina van 4 jaar, kijkt schuchter in het rond. Olga, de directrice van het team, vertelde me dat de meisjes de eerste weken dat ze hier waren niet lachten. Nu lachen ze ook weinig. Totdat ik Nederlands tegen ze ga praten. Dat vinden ze heel erg grappig, ze steken elkaar aan met een dikke lachbui en rollen over de bank. Hun moeder Natasja kijkt glimlachend naar ze. Ik zie het verdriet in haar ogen. Haar man overleed 7 weken geleden aan een ziekte. Natasja kwam in een depressie terecht, en haar schoonmoeder schakelde de instanties in om de voogdij over te nemen. Natasja had niet alleen haar man verloren, nu dreigde ze ook haar kinderen te verliezen. Gelukkig kwam ze bij ons in het opvangcentrum. Hier is zij, met haar kinderen, veilig. En heeft ze tijd en ruimte om aan haar verdriet en depressie te werken. Ze krijgt goede begeleiding en ook juridisch worden de zaken goed geregeld. Als Mission Possible werken we er elke keer weer voor om moeders en kinderen bij elkaar te houden.
Sveta
Sveta met Constantin en één van haar andere zonen
Vol liefde kijkt Svetlana, hier kortweg Sveta genoemd, naar haar jongste zoon. Constantin is 3 weken oud. Ze geeft hem een flesje. Ondertussen spelen haar drie andere kinderen om haar heen. Wat me opvalt is de liefde die deze moeder uitstraalt. Ze is vol geduld naar haar kinderen en lacht veel en lief naar ze. Als ze niet met de kinderen bezig is, loopt ze bezig heen en weer. Ze hangt de was op, ruimt wat speelgoed op, maakt het aanrecht schoon. Ik sta te kijken van haar energie. Zo lang geleden is de bevalling niet, maar het is haar niet aan te zien. Zou het komen omdat ze nog zo jong is? Ze is net 23 geworden. Ze is hier nog maar kort, vanuit de kraamkliniek waar Constantin geboren is, kwam ze met haar kinderen hiernaartoe. De zusters in de kliniek constateerden dat er iets niet klopte bij haar thuis. Haar man was niet goed voor haar. De term ‘huisslaaf’ valt. Gelukkig was er op dat moment ruimte in ons opvanghuis. Ze deelt een kamer met een andere moeder met twee kinderen. Als ik haar verhaal hoor, weet ik ineens wat ik aan haar zie. Ik zie opluchting. En hoop. Ze voelt zich bevrijd en ziet het leven weer zitten. Deze vrolijkheid straalt ze uit, ook naar haar kinderen en de andere vrouwen. Als ik afscheid neem, doe ik dat van haar met vol vertrouwen. Zij komt er wel, deze jonge en opgewekte vrouw.
Alle kinderen van het opvanghuis bij de auto die we nu hebben.
Wil je ons werk in Tsjeljabinsk ondersteunen? Dat kan! We zijn dringend op zoek naar fondsen voor een extra auto voor Tsjeljabinsk. Doordat er zoveel kinderen en moeders zijn, hebben ze behoefte aan een grote 12 persoonsauto om iedereen naar school, dokter, sportactiviteiten, kerk en uitstapjes te vervoeren. Nu is er maar één 7 persoonsauto. Soms stoppen ze een paar kinderen in de kofferbak, net als hier in Nederland vroeger. Of ze moet een auto bij huren. Dat is op de lange termijn duurder dan een goede tweedehands kopen voor gebruik voor het centrum. De directrice, Olga, vertelt dat ze al (omgerekend) 23.000 euro heeft gespaard, ze mist nog 10.000 euro. Een behoorlijk bedrag. Maar we zijn toch Mission Possible? Dat moet toch mogelijk zijn? 10.000 euro. We gaan ervoor. Doe je mee? Alle beetjes helpen!
UPDATE: INMIDDELS HEBBEN WE DE FINANCIEN VOOR DE AUTO BIJ ELKAAR; HARTELIJK DANK!
