Op het plein in het centrum van Bogotol wordt een feestje ter ere van het gezin gevierd. Ondanks dat het 14°C vriest zijn er veel mensen op de been. Van deze temperaturen liggen ze in Siberië niet wakker. Samen met Lena ben ik onderweg naar jeugdcentrum waar zij samen met haar man Ivan leiding aan geeft. Ze vertelt dat ze sinds een paar jaar een ruimte huren midden in het centrum van de stad. Er was meer animo voor, maar de eigenaar is een moslim en wilde niet dat het als cafe-bar werd gebruikt. Daarom heeft hij de ruimte aan Lena voor een heel schappelijke prijs verhuurd.
Sasha en Tanya
Onderweg naar het gebouw komen we het gezin van Sasha en Tanya tegen. Zij hebben met hun kinderen het dorpsfeestje bezocht. Lena nodigt hen spontaan uit om met ons mee te gaan. Sasha en Tanya ken ik nog van een paar jaar terug. Hun situatie was toen een stuk slechter. Er waren ernstige problemen met alcohol. Sasha vertelt me dat hij nu ander werk heeft. Eerder werkte hij in een steengroeve in het noorden. Twee maanden weg en dan weer een tijdje thuis. Veel mannen die na hun lange shift thuis komen jagen hun geld er snel door heen. En als ze thuis zijn zijn ze meer dronken dan nuchter. Nu heeft Sasha werk in Bogotol gevonden bij een bedrijf wat spoorwagons repareert. “Bijna hetzelfde salaris, maar wel elke dag thuis.” zegt hij. Lena heeft veel contact met dit gezin. En dat heeft een positieve invloed gehad. Een scheiding is voorkomen, de kinderen gaan naar school en Sasha laat steeds vaker de drank staan. Een mooi resultaat van het werk van Mission Possible in dit stadje.
Polina
Bert in gesprek met Polina
“De meeste kinderen die het jeugdcentrum bezoeken komen uit dit soort gezinnen” vertelt Lena, en ze stelt me voor aan Polina. Polina is 17 jaar. Haar ouders zijn gescheiden. Ze zit in de laatste klas en volgend jaar gaat ze de opleiding tot juwelier volgen. Daar zag het twee jaar geleden niet naar uit vertelt Polina. “Tot klas 7 was ik een goede leerling en haalde ik hoge cijfers. Ik was toen 14 jaar. Maar ik kreeg contact met verkeerde vrienden. Ik ging spijbelen, roken en drinken. Vaak overnachtte ik niet thuis. Ik had het plan om na klas 9 naar het beroepsonderwijs te gaan en dan een opleiding tot kok te gaan volgen. Niet omdat de opleiding me leuk leek, of omdat ik kok wilde worden, maar omdat ik de vrijheid rook. Tijdens deze opleiding zit je met alle leerlingen in een internaat. Na de lessen kun je doen wat je wil, als je ’s avonds om 22:00 uur maar binnen bent. Hier droomde ik van. Maar via mijn moeder ben ik bij het jeugdcentrum terecht gekomen. Zij kende Lena van de kerk. Ze had me wel eens vaker uitgenodigd, maar ik wilde nooit mee. Toen er een keer een filmavond werd georganiseerd ben ik toch gegaan. Het was een christelijke film en de sfeer beviel mij erg goed. Vlak daarna werd er een feest georganiseerd en omdat ik goed kan tekenen werd ik gevraagd om plakkaten te tekenen. En uiteindelijk ben ik hier blijven hangen. Lena heeft mij gemotiveerd om door te gaan leren en niet naar de opleiding voor kok te gaan. Volgens haar zou ik veel meer kunnen. Ze gaf me zelfvertrouwen en volgend jaar september ga ik naar Kemerovo voor de opleiding tot juwelier.”
Tot die tijd is Polina erg actief in het jeugdcentrum. Elk woensdagavond om 18:00 uur is er een Bijbelstudie en Polina richt de ruimte daarvoor in. En elke zaterdag organiseert ze samen met iemand anders een thema-avond voor de jeugd. “Lena geeft ons een thema, bijvoorbeeld vriendschap, en wij bereiden dat voor. En dan leren we hoe er vanuit de Bijbel tegenaan wordt gekeken. Eerder las ik niet in de Bijbel, want ik begreep er niets van. Nu kan ik niet meer zonder. Op school in de pauze lees ik de Bijbel. Andere kinderen vroegen mij of ik God wilde worden. Maar nu vallen ze mij niet meer lastig”.
Nog meer jongeren
Samen met de jeugd in Bogotol
“Helaas hebben wij een groot verloop van jeugd. Voor een vervolgopleiding moet je naar een andere stad en die is al gauw een paar honderd kilometer verderop. En meestal blijven ze daar ook na hun studie wonen, want veel werk is hier niet in Bogotol. De lonen liggen ook lager.” zegt Lena. “Wij zien het als onze taak om de jeugd zoveel mogelijk mee te geven voordat ze gaan. Daarom organiseren we deze Bijbelstudies en thema-avonden. We nemen de jeugd ook mee naar conferenties en bezoeken verschillende kerken. Als ze dan gaan verhuizen hebben ze in ieder geval al contacten in hun nieuwe stad.”
’s Avonds ben ik bij de Bijbelstudie en ontmoet meer jeugd. Zo ook Kostya, hij is vandaag jarig en daarom wordt er getrakteerd op pizza. Kostya is 19 jaar geworden en heeft een oproep voor militaire dienst gekregen. Ik praat ook even met Julia, zij is 16 en zit in klas 10. Volgens haar moeder was ze daar te dom voor, maar Lena heeft haar weten te overtuigen dat ze slim genoeg is om door te leren. Julia wil na haar school een opleiding tot restaurateur van boeken en schilderijen volgen.
Zo heeft het jeugdcentrum in Bogotol een enorme impact op deze kinderen. Zij krijgen de kans om hun dromen na te jagen. En wat nog belangrijker is dat zij hier Jezus hebben leren kennen en dat zij zonder Hem er nooit alleen voor staan.
