Voorzichtige hoop voor Pavel en zijn kinderen

door Bert Dokter |

“De kinderen in dit gezin worden opgevoed door hun oma” vertelt Natalya aan mij. “Kortgeleden is het huis van oma afgebrand en nog geen maand daarna overleed hun moeder. Het is de 2e keer dat ik dit gezin bezoek”. Ik zit bij Natalya in de auto en wij zijn onderweg naar het gezin Nikro.

Naast een opvanghuis voor crisisopvang runt Mission Possible in Jekaterinaburg een programma waarbij gezinnen die in de problemen zijn gekomen worden ondersteund. Wekelijks worden deze gezinnen door Natalya bezocht. Vaak krijgt ze namen en adressen door van de afdeling Sociale Zaken van de stad. Elk gezin heeft haar eigen problemen. Problematiek die ze zonder hulp van buitenaf niet kunnen oplossen.

“Het zijn problemen die je met alleen een voedselpakket niet zomaar oplost” vertelt Natalya. “Alle gezinnen leven in armoede, maar vaak is er ook sprake van huiselijk geweld, verslaving en gebrekkige huisvesting. Er ontbreken documenten waardoor ze toeslagen mislopen. Omdat de gezinnen niet in staat zijn om hun problemen zelf op te lossen, lopen ze de kans om de voogdij over hun kinderen te verliezen. Wij proberen dat te voorkomen”.

Blini’s eten bij oma Irina

Oma Irina

Oma Irina heeft blini gebakken en we komen er niet onderuit. Aan tafel vertelt ze dat ze een kleine boerderij hadden. Het was hard werken, maar ze kwamen goed rond. Omdat haar zoon en schoondochter problemen hadden met alcohol en drugs, zorgde Irina altijd al voor haar kleinkinderen. Haar zoon en schoondochter waren niet officieel getrouwd. Voor de kinderbescherming een reden om de kinderen na het overlijden van hun moeder uit huis te plaatsen, weg van oma.

“Het was een groot drama. Wij begrepen er niets van. Iedereen kan begrijpen dat onze kinderen in een weeshuis slechter af zijn dan bij ons thuis. We hebben van alles geprobeerd. Maar het besluit stond vast. En we moesten ze ook nog zelf wegbrengen naar een weeshuis, 60 km verderop. Dat hebben we geweigerd. We hebben sowieso geen eigen vervoer. Tijdens de brand hebben we alles verloren.”

“De kinderbescherming heeft de kinderen toen zelf opgehaald. Ik maakte me grote zorgen. Niet alleen om de kinderen, maar ook om mijn man. Hij is 79, bijna 20 jaar ouder dan ik. Ik was bang dat hij de shock niet zo overleven. Ik weet niet wat er is gebeurd, maar na vier dagen kregen we bericht dat we de kinderen op mochten halen. En nu zijn ze bij ons thuis. Voor de kinderen was het een traumatische gebeurtenis. Het gaat nu beter, maar in het begin als er werd aangebeld verstopten ze zich.”

Oma Irina met de beide kleinkinderen

Vader Pavel

Tijdens ons gesprek komt Pavel, haar zoon en vader van de kinderen, binnen. Als we met hem in gesprek raken is het duidelijk dat hij een probleem heeft. Natalya legt hem uit dat het bijna onmogelijk is om uit eigen kracht van je verslaving af te komen. “En ik kan het weten, want ik heb zelf ook een drugsverleden en mijn man ook. Maar wij hebben een rehabilitatieprogramma gevolgd en met Gods hulp zijn we nu vrij. Als jij wilt kunnen wij jou ook naar een rehabilitatiecentrum sturen. En vergeet het niet: jouw kinderen hebben een vader nodig”.

Het is niet zo dat Pavel met beide handen deze mogelijkheid aangrijpt, maar hij staat er ook niet afwijzend tegenover. Telefoongegevens worden uitgewisseld. En als Natalya vraagt of wij voor hem mogen bidden zegt hij geen nee.

Als we vertrekken nodigt Natalya Pavel uit om eens een kerkdienst te bezoeken.

“We nodigen onze gezinnen altijd uit voor activiteiten die door de kerk worden georganiseerd” zegt Natalya als we weer in de auto zitten. “Met de Kerstviering waren er meer dan 70 kinderen. Voor hen organiseren we ook zomerkampen. Maar ook voor ouders zijn er activiteiten zoals workshops en lezingen. Ik hoop dat Pavel ook van deze mogelijkheid gebruik gaat maken. Ik weet zeker dat dát zijn leven zal veranderen. Onze kerk zit vol met mensen met eenzelfde verleden als hij. Voor God is niets onmogelijk. Ik ben er zelf een levend voorbeeld van!”

 

Vraag gratis magazine aan!